Η Μαφία των Ναρκωτικών-Τραπεζών.. Το θέμα της μαφίας των ναρκωτικών προσελκύει μόνιμη κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης. Μία από τις πτυχές που δεν μπορούν να αποφευχθούν στο πλαίσιο, είναι η συμμετοχή του χρηματοπιστωτικού τομέα –για τα βαριά ασφάλιστρα κινδύνου– στην νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες, για τις επιχειρήσεις ναρκωτικών.
Επιχειρήσεις: Απρόσκοπτη συγχώνευση και όχι Εταιρική Σχέση
Το The Guardian φιλοξένησε έναν αξιοσημείωτο απολογισμό «Οι παγκόσμιες τράπεζες είναι η πτέρυγα χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, των καρτέλ ναρκωτικών» από τον Εd. Vulliamy. Σε αντίθεση με τα συμπεράσματα που ανέδειξε το εξαιρετικά ενημερωτικό έγγραφο, ο τίτλος ακούγεται σαν οι χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, να διαδραματίζουν δευτερεύοντα ρόλο στο ίδιο πρόγραμμα.
Υπάρχει μια ευρέως διαδεδομένη τάση να πιστεύουμε ότι, ενώ οι σοβαρές τράπεζες συλλαμβάνονται περιστασιακά επ’ αυτοφώρω, επιδίδονται σε ξέπλυμα χρήματος ως απλοί εργολάβοι, αντί να διαδραματίζουν βασικούς ρόλους στην παγκόσμια επιχείρηση ναρκωτικών. Υπό αυτό το πρίσμα, φαίνεται ότι η ρύθμιση και η εποπτεία στον χρηματοπιστωτικό τομέα, μπορούν να εφαρμοστούν ως βασικές διαδικασίες και δεν χρειάζεται να συμπεριληφθούν στον κατάλογο των προτεραιοτήτων κατά των ναρκωτικών.
Η παραπάνω προσέγγιση υιοθετείται στην πραγματικότητα τόσο από χώρες όσο και από διεθνείς οργανισμούς. Επικεντρώνονται στην μαφία των ναρκωτικών η οποία από την άποψη, είναι ένας όμιλος ομάδων που παράγουν, επεξεργάζονται, αποθηκεύουν, εμπορεύονται και πωλούν ναρκωτικά σε ποσότητες ή σε ατομική βάση. Ένας άλλος κοινός όρος για τον ορισμό των ομάδων, είναι τα καρτέλ ναρκωτικών. Οι προϋπολογισμοί που είναι αφιερωμένοι στην καταπολέμηση τους, έχουν διογκωθεί με τεράστιες διαστάσεις.
Όταν το 1972 ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ρ. Νίξον, κήρυξε πόλεμο κατά των ναρκωτικών, το σύνολο που συνδέεται με την εκστρατεία ήταν 110 εκατομμύρια δολάρια, αλλά το σχέδιο κατά των ναρκωτικών του Ομπάμα για το 2013 – μια αύξηση 1,6% σε σύγκριση με το 2012 – ήταν ελαφρώς κάτω από $26 δις, με πολλά δισεκατομμύρια κρατικούς προϋπολογισμούς που εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό και που δεν περιλαμβάνονται στο παραπάνω ποσό.
Εν τω μεταξύ η εντύπωση είναι ότι ο χρηματοπιστωτικός τομέας, αποφεύγει το μέρος του ελέγχου που του αξίζει, με την υπόθεση ότι οι ρυθμιστικές αρχές θα πρέπει να αντιμετωπίσουν πλήρως και απολύτως την δουλειά αυτή. Στο πλαίσιο της συμφωνίας, η βασική αποστολή παρακολούθησης εναπόκειται στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, αλλά παραδόξως δεδομένης της φύσης του τι πρέπει να γίνει, η Fed είναι μια ιδιωτική εταιρεία, όχι ένα υποκατάστημα της εκτελεστικής εξουσίας των ΗΠΑ. (Αυτά το 2012, όχι τώρα που την έκανε κρατική ο Τραμπ)
Το αποτέλεσμα που αποδίδεται στην λειτουργική αυτή αναντιστοιχία είναι ότι, σύμφωνα με τον επικεφαλή της Ρωσικής υπηρεσίας κατά των ναρκωτικών, τον Β. Ιβάνοφ, μόνο το 10-15% των παγκόσμιων προμηθειών ναρκωτικών καταλήγουν να κατασχεθούν και το επίπεδο παρακολούθησης, στις επιχειρήσεις που στοχεύουν σε πάγκους νομιμοποίησης εσόδων, από παράνομες δραστηριότητες που σχετίζονται με ναρκωτικά, στο 0,5%.
Η αλήθεια που πρέπει να έχουμε κατά νου, είναι ότι από το 2012, η συγχώνευση μεταξύ των μεγάλων του χρηματοπιστωτικού τομέα και της μαφίας των ναρκωτικών στις κλασικές μορφές της –τα καρτέλ και τα συνδικάτα– είναι ένα ολοκληρωμένο πλέον γεγονός.
Δεν υπάρχουν πλέον σύνορα μεταξύ τραπεζών παγκόσμιας κλίμακας και καρτέλ ναρκωτικών και κατά συνέπεια, μεταξύ ξεπλύματος και νομικά καθαρού χρήματος –πολλά από τα κεφάλαια που πιστεύεται ότι ανήκουν στην τελευταία κατηγορία, εμπίπτουν στην πραγματικότητα στην πρώτη. Η σημερινή συμμαχία μεταξύ τραπεζών και καρτέλ ναρκωτικών, περιγράφεται καλύτερα ως η μαφία των ναρκωτικών-τραπεζών ή η επιχείρηση των τραπεζικών ναρκωτικών.
Αυτή η διακρατική δύναμη έχει την δυνατότητα να ασκήσει μια απεριόριστη επιρροή σε όλες τις πτυχές της ύπαρξης σύγχρονων κοινωνιών, όπως η οικονομία (βιομηχανία, γεωργία, υπηρεσίες), η ακαδημαϊκή κοινότητα, ο πολιτισμός ή η εσωτερική και εξωτερική πολιτική, των διαφόρων χωρών. Το κοινωνικοοικονομικό μοντέλο που υλοποιείται σήμερα στην πλειονότητα των χωρών του κόσμου, μπορεί να ερμηνευθεί ως ένα μέχρι τώρα μη μελετημένο εμπορικό σήμα του καπιταλισμού. Δηλαδή:
Ο καπιταλισμός των ναρκωτικών-τραπεζών… Ιεραρχία της Σύγχρονης Μαφίας των Ναρκωτικών
Σε γενικές γραμμές ερμηνευμένο, η σημερινή μαφία των ναρκωτικών περιλαμβάνει τρία ιεραρχικά επίπεδα.
Επίπεδο 1.
• Οι ομάδες που είναι τοποθετημένες στο αρχικό σημείο προς τα πάνω και στο σημείο εξόδου προς τα κάτω, της αλυσίδας εφοδιασμού ναρκωτικών.
• Οι ομάδες που οργανώνουν την καλλιέργεια ναρκωτικών, εκτελούν την αρχική επεξεργασία ή αγοράζουν ναρκωτικά από τους καλλιεργητές ναρκωτικών.
• Οι ομάδες που εμπορεύονται ναρκωτικά σε μεμονωμένους χρήστες.
Επίπεδο 2. Ομάδες που χειρίζονται την χονδρική προμήθεια ναρκωτικών. Στην αλυσίδα εφοδιασμού, επεξεργάζονται, συσκευάζουν, αποθηκεύουν και εμπορεύονται ναρκωτικά (διεθνώς ανάλογα με τις ανάγκες) και οργανώνουν χονδρικές προμήθειες. Οι ομάδες αυτού του επιπέδου αναφέρονται παραδοσιακά ως καρτέλ ναρκωτικών και συνδικάτα και οι κεφαλές τους – ως άρχοντες των ναρκωτικών (drug lords).
Σύμφωνα με τον εμπειρογνώμονα στο οργανωμένο έγκλημα, τον Misha Glenny:
«Το καρτέλ είναι μια επιχείρηση εκμετάλλευσης, ένας οικισμός μικρών, εύκαμπτων ομάδων μαφίας, που αντιπροσωπεύει μια σημαντική έκταση της αποκέντρωσης. Στον ΧΧ αιώνα, τα μεγαλύτερα καρτέλ ναρκωτικών -κυρίως τα Μεντελίν και Κάλι- είχαν την έδρα τους στην Κολομβία. Μια έρευνα του DEA (Οργανισμός για την Καταπολέμηση των Ναρκωτικών των ΗΠΑ) δίνει μια λογική ιδέα της δυναμικής του καρτέλ Cali: η ομάδα έχει έναν προϋπολογισμό $4-8 δις ετησίως και διαχειρίζεται όπως μια ομαλά τρεχούμενη επιχείρηση, με την βοήθεια ενός περίπλοκου συστήματος τηλεφώνων, φαξ, βομβητών και υπολογιστών.
Επιπλέον, το Cali έχει ένα δίκτυο πληροφοριών, που σε καμία περίπτωση δεν είναι κατώτερο από τις υπηρεσίες πληροφοριών των περισσότερων αναπτυσσόμενων χωρών και ελέγχει το αεροδρόμιο, τηλεφωνικές εταιρείες και τα ταξί στην πόλη του Cali, γνωρίζοντας έτσι ποιος έρχεται στην περιοχή ή φεύγει, ποιος εργάζεται για την αστυνομία και ποιος έχει έρθει σε επαφή με τις υπηρεσίες των ΗΠΑ».
Αυστηρά μιλώντας, ο όρος καρτέλ ναρκωτικών δεν ισχύει ακριβώς για σχηματισμούς όπως η Cali. Αντίθετα, θα ήταν μια συναυλία πολλών ομάδων ναρκωτικών, που συνάπτουν συμφωνία κατανομής της αγοράς. Κολομβιανές ομάδες ναρκωτικών για παράδειγμα, που χρησιμοποιούνται για να κόψουν τις διαπραγματεύσεις στις αντίστοιχες κόγχες αγοράς τους για την μαριχουάνα, καθώς και την κοκαΐνη στις ΗΠΑ, με την Cali να παίρνει την πόλη της Νέας Υόρκης βάση της συμφωνίας.
Η Cali και η Medellín είναι κατόπιν ελέγχου, συνδικάτα ναρκωτικών, το είδος της οργάνωσης που συνεπάγεται τον συνδυασμό της ανεξαρτησίας των επιχειρήσεων που συμμετέχουν, με τον συντονισμένο εφοδιασμό της αγοράς.
Ομάδες καλλιέργειας και προ επεξεργασίας ναρκωτικών υπάρχουν στην Κολομβία, το Μεξικό, το Αφγανιστάν, τις χώρες του Χρυσού Τριγώνου, την Νότια Αφρική κ.λπ. Όλοι τους παραδίδουν την παραγωγή ναρκωτικών στην ίδια «εταιρεία», που την εμπορεύεται σε χονδρική βάση. Συνολικά, η ρύθμιση της μπορεί να θεωρηθεί ως ένα κλασικό συνδικάτο. Πολλά συνδικάτα του τύπου αυτού, μπορούν να διατηρήσουν μια συμφωνία κατανομής της αγοράς, δημιουργώντας μια σύμπραξη.
Κάθε μεγάλη χώρα –ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία και άλλες – είναι μια μεγάλη αγορά, λαξευμένη από μια σειρά συνδικάτων, με αλυσίδες εφοδιασμού που εκτείνονται από την καλλιέργεια στις χώρες προορισμού. Τα αφεντικά των αφγανικών συνδικάτων επομένως, διευθύνουν τις επιχειρήσεις τους από την Τουρκία, την Ευρώπη ή τις ΗΠΑ, μένοντας χιλιάδες μίλια μακριά από τα αφγανικά αγροκτήματα παπαρούνας. Κατά γενικό κανόνα, τα συνδικάτα ναρκωτικών λειτουργούν διεθνώς.
Η σημερινή γεωγραφική κατανομή των κόμβων και των οδών διακίνησης των ναρκωτικών, είναι ριζικά διαφορετική από εκείνη που είναι γνωστή από τον ΧΧ αιώνα. Σήμερα, η ηγεσία σε αυτόν τον υπόκοσμο ασκείται από Μεξικανικές και Αφγανικές ομάδες ναρκωτικών, που προμηθεύουν κοκαΐνη ή όπιο και ηρωίνη αντίστοιχα.
Οι ποινικές συμφωνίες κατανομής της αγοράς συχνά αγνοούνται, προκαλώντας αιματηρές συγκρούσεις -μερικές φορές, πραγματικούς πολέμους- σχετικά με τις εξειδικευμένες πωλήσεις.
Επίπεδο 3. Οι ομάδες που δεν έχουν άμεση επαφή με τις προμήθειες ναρκωτικών. Οι τράπεζες, οι μυστικές υπηρεσίες και τα μέσα ενημέρωσης, είναι τα κύρια ιδρύματα που περιλαμβάνονται σε αυτό το επίπεδο, στην ιεραρχία της μαφίας των ναρκωτικών. Όλα αυτά είναι απολύτως νόμιμα από την άποψη του καθεστώτος. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το επίπεδο 3 περιλαμβάνει επίσης νομοθέτες και δικαστήρια μαζί με άλλους αξιωματούχους από τις τάξεις της εκτελεστικής αρχής. Σε ένα σύνολο, λειτουργούν ως ένα στενά δεμένο άρρηκτο σχεδόν δίκτυο, που εκτείνεται πέρα από τα εθνικά σύνορα και προβάλλοντας τις δυνατότητές του σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η μαζική απελευθέρωση της διεθνούς μετακίνησης – για τα άτομα, τα προϊόντα, τα χρήματα και την πληροφόρηση – η οποία ξεκίνησε πριν από τρεις έως τέσσερις δεκαετίες, το φαινόμενο που ονομάστηκε παγκοσμιοποίηση την δεκαετία του 1990, διευκόλυνε σημαντικά την παγκόσμια μαφία των ναρκωτικών.
Ουσιαστικά, η μαφία των ναρκωτικών μπορεί να θεωρηθεί ως μια παγκόσμια εταιρεία ναρκωτικών, με υποκαταστήματα σε πολλά από τα έθνη-κράτη. Οι στόχοι που επιδιώκονται στο επίπεδο 3 έχουν στρατηγικό χαρακτήρα:
• Την «συγκάλυψη στοιχείων» (whitewashing) των ταμειακών ροών που δημιουργούνται από τις πωλήσεις ναρκωτικών.
• Επενδύσεις εσόδων σε διάφορους τομείς της οικονομίας.
• Οργάνωση και ασφάλεια των επιχειρήσεων εφοδιασμού με ναρκωτικά, στα επίπεδα 1 και 2.
• Η δημιουργία των ευνοϊκών συνθηκών για την επέκταση της επιχείρησης ναρκωτικών, σε διάφορες χώρες.
Η Παγκόσμια Μαφία των Ναρκωτικών: Στρατηγικοί στόχοι και πραγματικά αφεντικά
Θα σταθώ σε ό,τι ακολουθεί, σχετικά με το πώς επιτυγχάνεται ο πρώτος και ο δεύτερος στόχος από τον παραπάνω κατάλογο. Όσο για τον τρίτο – την διατήρηση της ασφάλειας των επιχειρήσεων ναρκωτικών – οι μέθοδοι βάσει των οποίων αυτή επιδιώκεται είναι:
• Η εξαγορά κρατικών υπαλλήλων που υποτίθεται ότι αντιτίθενται στις παράνομες δραστηριότητες που σχετίζονται με τα ναρκωτικά (αστυνομικοί, πράκτορες επιβολής κατά των ναρκωτικών, προσωπικό τελωνειακών υπηρεσιών κ.λπ.).
• Η διείσδυση στους αντίστοιχους κυβερνητικούς θεσμούς.
• Ο εξοπλισμός των καρτέλ ναρκωτικών και επίσης των ομάδων.
Η διατήρηση των ανταγωνιστών έξω από τις αντίστοιχες κόγχες της αγοράς ναρκωτικών, είναι επίσης ένας σκοπός που εντάσσεται στο πλαίσιο του τρίτου από τους στόχους που συζητήθηκαν.
Ο τέταρτος στόχος μεταφράζεται σε ένα εξαιρετικά ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων:
• Προώθηση από τους εκπροσώπους ομάδων συμφερόντων, της νομοθεσίας που είναι ευνοϊκή για την κυκλοφορία ναρκωτικών (συμπεριλαμβανομένων των νομοθετικών πρωτοβουλιών που αποσκοπούν στην νομιμοποίηση των ναρκωτικών).
• Προπαγάνδα της χρήσης ναρκωτικών στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
• Την άρση των περιορισμών στην μετακίνηση φορτίου, τις χρηματοοικονομικές ροές και τα ταξίδια με τα προσχήματα της ελευθέρωσης και του ελεύθερου εμπορίου.
• Η υποστήριξη για την ύπαρξη ή την δημιουργία υπεράκτιων ζωνών, όπου η νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες είναι σχετικά εύκολη.
• Η οργάνωση της πολιτικής ή στρατιωτικής πίεσης – συχνά με το πρόσχημα των αντιτρομοκρατικών εκστρατειών – στις χώρες που προσπαθούν να καταστείλουν την επιχείρηση ναρκωτικών.
Η εισβολή του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν το 2001 – με δηλωμένο στόχο το κυνήγι τρομοκρατών – αποτελεί ένα έντονο παράδειγμα μιας επιχείρησης, που έχει σχεδιαστεί για να δημιουργήσει μια κατάσταση αγώγιμη για την επέκταση της επιχείρησης ναρκωτικών, σε μια ολόκληρη χώρα. Το πραγματικό της αποτέλεσμα, ήταν η ενίσχυση της παραγωγής ναρκωτικών – ηρωίνης και οπίου – στις βάσεις της διεθνούς κατοχής.
Οι Ταλιμπάν που κυβερνούσαν το Αφγανιστάν πριν από την επίθεση του συνασπισμού, κατάφεραν να προκαλέσουν σημαντική μείωση της καλλιέργειας παπαρούνας, ενώ η παρέμβαση οδήγησε σε αύξηση της παραγωγής ναρκωτικών στο Αφγανιστάν, κατά τεράστιες τάξεις μεγέθους και στην μετατροπή της χώρας στον κορυφαίο προμηθευτή ναρκωτικών στον κόσμο…
Αναλυτές στην πραγματικότητα ανέφεραν, ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου έχουν κανονιστεί για να βοηθήσουν την επιχείρηση ναρκωτικών, να εξαπλωθεί παγκοσμίως, υπό την προστασία του δυτικού στρατιωτικού συνασπισμού. Επί του παρόντος, το Ιράν είναι μία από τις λίγες χώρες που πρέπει να πιστωθεί με την εφαρμογή ενός ισχυρού προγράμματος κατά των ναρκωτικών. Η χώρα όχι μόνο καταστέλλει τις παράνομες δραστηριότητες ναρκωτικών στο εσωτερικό της, αλλά κάνει επίσης πολλά για την καταπολέμηση της διακίνησης σε διεθνές επίπεδο, εμποδίζοντας τις οδούς εφοδιασμού που κατευθύνονται από το Αφγανιστάν ή την Ασία προς την Ευρώπη μέσω της Ιρανικής επικράτειας.
Αυτός μπορεί να είναι ένας από τους λόγους πίσω από την τάση των ΗΠΑ, να διατηρούν χρόνιες εντάσεις γύρω από το Ιράν.
Το Επίπεδο 3 της μαφίας των ναρκωτικών διοικείται από μια εξαιρετικά συμπαγή σούπερ-ελίτ, μέλη των βασιλικών οικογενειών, τραπεζίτες και πολιτικοί – την οποία ο πρόεδρος της Drug Watch International (Παγκόσμια επιτήρηση ναρκωτικών) John Coleman, ένας από τους κορυφαίους εμπειρογνώμονες για το θέμα, περιγράφει χαλαρά ως την «Επιτροπή των 300».
“Από την Κολομβία στο Μαϊάμι, από το Χρυσό Τρίγωνο στην Χρυσή Πύλη, από το Χονγκ Κονγκ στην Νέα Υόρκη, από την Μπογκοτά στην Φρανκφούρτη, το εμπόριο ναρκωτικών και πιο συγκεκριμένα το εμπόριο ηρωίνης, είναι BIG BUSINESS και διοικείται από την κορυφή προς τα κάτω, από μερικές από τις πιο “ανέγγιχτες” οικογένειες στον κόσμο και κάθε μία από αυτές τις οικογένειες, έχουν τουλάχιστον ένα μέλος που είναι στην Επιτροπή των 300. Δεν είναι μια πρόχειρη επιχείρηση και παίρνει πολλά χρήματα και εμπειρογνωμοσύνη για να κρατάει την ροή ομαλή. Ο μηχανισμός που ελέγχεται από την Επιτροπή των 300 το εξασφαλίζει αυτό», αναφέρει ο Coleman.
Κρατώντας το “ρέει ομαλά” ενέχει την παρουσία των θαμώνων της μαφίας των ναρκωτικών, στις εκτελεστικές αρχές των περισσότερων χωρών του κόσμου. Σύμφωνα με τον Coleman, “Είναι μεγάλη επιχείρηση, μια τεράστια αυτοκρατορία, αυτή η βρώμικη επιχείρηση ναρκωτικών. Αναγκαστικά, λειτουργεί από πάνω προς τα κάτω, σε κάθε χώρα του κόσμου».
Τα ατού στα χέρια της Επιτροπής των 300, μπορεί να περιλαμβάνουν τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, εταιρείες ενέργειας, λιανοπωλητές, κλπ, αλλά η βασική δραστηριότητα των μελών του ομίλου, είναι η παγκόσμια εταιρεία ναρκωτικών:
“Είναι, στην πραγματικότητα, η μεγαλύτερη ενιαία επιχείρηση στον κόσμο σήμερα, υπερβαίνοντας όλες τις άλλες. Η εταιρεία ναρκωτικών άρχισε να παίρνει μορφή πίσω στον XVIII αιώνα και έχει κερδίσει την εξουσία από τότε”. λέει ο Coleman
Η επιτροπή των 300 επιδιώκει τους ακόλουθους στόχους:
1. Τα έσοδα από τα ναρκωτικά χρησιμοποιούνται για να δωροδοκήσουν πολιτικούς πολιτειών, τους κορυφαίους του στρατού, τους ανθρώπους των μέσων ενημέρωσης, κλπ.
2. Τα ναρκωτικά χρησιμεύουν ως μέσο ελέγχου του μυαλού. (Το είπε και ο Χαράρι.)
3. Η παλίρροια της εξάρτησης από τα ναρκωτικά, προκαλεί την μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού. (“Για ποιο λόγο χρειαζόμαστε τόσους πολλούς ανθρώπους;” είπε ο Χαράρι)
Θα πρέπει να σημειωθεί στο πλαίσιο ότι οι τράπεζες είναι το βασικό μέσο που χρησιμοποιείται στο επίπεδο 3, οι ιδιοκτήτες των μεγαλύτερων από αυτές, συμμετέχουν στην επιτροπή των 300.
Η ιστορία της συγχώνευσης μεταξύ των τραπεζών και των καρτέλ ναρκωτικών.
Η συγχώνευση μεταξύ τραπεζών και ομάδων προμήθειας ναρκωτικών, ξεκίνησε πριν από περίπου τέσσερις αιώνες. Στην Μεγάλη Βρετανία, η συμμαχία περιλάμβανε την Βρετανική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών, στην οποία η κυβέρνηση εξέδωσε αποκλειστική άδεια για το εμπόριο οπίου στην Ινδία και σε άλλες βρετανικές αποικίες και τις πρώτες βρετανικές τράπεζες, συμπεριλαμβανομένης της Τράπεζας της Αγγλίας, της Barings Bank και της Rothschild London Bank.
Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, παρουσίασε στην μαφία των ναρκωτικών, σοβαρά προβλήματα.
Στα μέσα του ΧΧ αιώνα, το βρετανικό αποικιακό σύστημα κατέρρευσε και τα εθνικά απελευθερωτικά κινήματα, μπαίνουν στο παιχνίδι στον τρίτο κόσμο. Η σοσιαλιστική Κίνα κατέστειλε το εμπόριο ναρκωτικών που άκμαζε στην χώρα της, για περίπου 200 χρόνια. Τα εμπόδια μεταξύ των εθνών που καθιερώθηκαν στην δεκαετία του 1930, στην εποχή της Μεγάλης Ύφεσης, περιόρισαν τις οικονομικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ των χωρών. Όσο για το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, η επιχείρηση ναρκωτικών στα εδάφη τους, ουσιαστικά εξαλείφθηκε.
Ωστόσο, το δυτικό ημισφαίριο – η Βόρεια και Νότια Αμερική – παρέμεινε μια ζώνη όπου η μαφία των ναρκωτικών, δεν υπέστη σημαντικές ζημιές. Οι τράπεζες και στις δύο ηπείρους, παρείχαν εύκολα υπηρεσίες νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες – για παράδειγμα, έγινε γνωστό το 1950, ότι το Morgan Guaranty Trust και η Chase Manhattan Bank του Ροκφέλερ, βοήθησαν στην νομιμοποίηση των κεφαλαίων των μεγάλων συνδικάτων ναρκωτικών που εδρεύουν στο Cali και το Medellín. Ωστόσο ήταν αλήθεια ότι, την εποχή εκείνη, το τραπεζικό σύστημα ήταν σε θέση να λειτουργήσει, χωρίς να στηρίζεται στην επιχείρηση ναρκωτικών ακόμη και στο δυτικό ημισφαίριο.
Στις αρχές του 2012, ο πρώην Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ και Εκτελεστικός Διευθυντής του Γραφείου του ΟΗΕ για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα, ο Αντόνιο Μαρία Κόστα, περιέγραψε σε συνέντευξη τις βασικές φάσεις του σχηματισμού της συμμαχίας μεταξύ τραπεζών και της μαφίας των ναρκωτικών, στην μεταπολεμική εποχή.
Στην πρώτη φάση σύμφωνα με τον Κόστα,
«Η σχέση μεταξύ του τραπεζικού συστήματος και της μαφίας, ξεκίνησε στην δεκαετία του 1960 και του ’70. Στις δεκαετίες ’60 και του ’70, η μαφία χειριζόταν ουσιαστικά τα μετρητά σε μεγάλα ποσά, αν και όχι τόσο μεγάλα όσο σήμερα, επειδή το διεθνές έγκλημα ήταν πολύ μικρότερο. Ήταν κυρίως Ιταλική, Βορειοαμερικανική και με κάποιες άλλες συνεργασίες, αλλά ήταν περιορισμένη σε μέγεθος».
Η δεύτερη φάση, σύμφωνα με τα λόγια του Κόστα, ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 – στις αρχές της δεκαετίας του 1980:
“Τότε, με το προοδευτικό άνοιγμα των συνόρων, της επικοινωνίας και των επιχειρήσεων, στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές της δεκαετίας του ’80, το οργανωμένο έγκλημα, το οποίο είχε επίσης ρίζες εκτός Ιταλίας, άρχισε να χρησιμοποιεί το τραπεζικό σύστημα για την μεταφορά περιουσιακών στοιχείων και ατού, για να μεταφέρει τα χρήματά τους σε όλον τον κόσμο”.
Αυτή ήταν η εποχή που το σύστημα του Bretton Woods σταμάτησε να υπάρχει και οι ΗΠΑ άρχισαν να τυπώνουν χρήμα σε εξαιρετικές ποσότητες, ενώ η διεθνής οικονομική δυναμική ήταν ριζικά ελευθερωμένη, με τους περιορισμούς στις μεταβιβάσεις κεφαλαίου μεταξύ πολλών από τις δυτικές χώρες να απομακρύνονται εντελώς, την παγκόσμια χρηματοπιστωτική αγορά να ανθεί και τις οικονομικές υπεράκτιες να αναπτύσσονται. Οι κυβερνήσεις κατά συρροή μετρίαζαν τον κανονισμό της οικονομίας, σύμφωνα με τα δόγματα του Thatcherism (Κατά Θάτσερ) και Reaganomics (οικονομικά του Ρέιγκαν).
Oι αλλαγές διευκόλυναν το οργανωμένο έγκλημα, να εξοπλιστεί με ένα παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό δίκτυο.
Από την πλευρά του Costa, η χρονική περίοδος που μπορεί να περιγραφεί ως η τρίτη φάση της συγχώνευσης, έγινε πραγματικότητα την δεκαετία του 1990, όταν οι ανεπτυγμένες χώρες δημιούργησαν το διεθνές σύστημα, που ήταν επιφορτισμένο με την αποστολή για την πρόληψη της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες, μια κατάσταση που έφτασε σε τέτοιες διαστάσεις, που η ίδια η σταθερότητα της Δύσης τέθηκε σε κίνδυνο. Κατά την άποψη του Κόστα, η δημιουργία της Ομάδας Χρηματοοικονομικής Δράσης, σηματοδότησε ένα κεντρικό σημείο της διαδικασίας:
«Η FATF, της οποίας είμαι ένας από τους ιδρυτές της, άρχισε να είναι πολύ δραστήρια με εξειδικευμένες συστάσεις. Και αυτές οι συστάσεις άρχισαν να «δαγκώνουν», αργά και σταδιακά, τουλάχιστον στα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, αλλά όχι μόνο. Εξαιτίας αυτού, η ανακύκλωση των χρημάτων από εγκλήματα μέσω του τραπεζικού συστήματος, μειώθηκε πολύ σημαντικά».
Όπως υποψιάζομαι έντονα, ο ισχυρισμός ότι η σημαντική πρόοδος στην καταπολέμηση της μαφίας των ναρκωτικών επιτεύχθηκε την δεκαετία του 1990, είναι μια κατάφωρη υπερβολή. Σε τοπικό επίπεδο, ορισμένες από τις προσπάθειες μπορεί να έχουν επιτύχει με κάποια επιτυχία και το ξέπλυμα χρήματος στις δυτικές χώρες πράγματι μειώθηκε, αλλά ως παράλληλη διαδικασία, το ίδιο είδος δραστηριότητας παρασύρθηκε στον τρίτο κόσμο, νέες υπεράκτιες ζώνες εμφανίστηκαν και η οικονομική εποπτεία εξαφανίστηκε εξ’ ολοκλήρου, στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.
Η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση κορυφώθηκε την δεκαετία του 1990. Το φαινόμενο που συγκαλύπτεται από τον όρο αυτόν, ήταν ένας συνδυασμός ευρείας απελευθέρωσης του εμπορίου και των οικονομικών, με την διαφάνεια των συνόρων για τα προϊόντα, τα χρήματα και τους ανθρώπους. Ο θεσμός του ETO το 1995, ήταν ένα ορόσημο στην πορεία της παγκοσμιοποίησης, καθώς η εντολή της ομάδας συνεπαγόταν την πλήρη διαγραφή των εθνικών συνόρων.
Οι πράκτορες της Ιντερπόλ, εξηγούν με απόλυτη σαφήνεια, πως ό,τι είναι καλό για το ελεύθερο εμπόριο, είναι καλό και για το έγκλημα.
Το κυρίαρχο επιχείρημα στο βιβλίο “Οι μυστικοί κυβερνήτες. Ποιος «τρέχει» τον κόσμο” από τον εμπειρογνώμονα για το οργανωμένο έγκλημα Misha Glenny, είναι ότι η εμφάνιση της ολοκληρωμένης παγκόσμιας αγοράς, ενισχύει έντονα το οργανωμένο έγκλημα. Ο Glenny γράφει ότι στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η απελευθερωμένη Δύση, απέσυρε ένα βασικό προνόμιο – τον έλεγχο των εισερχόμενων και εξερχόμενων χρηματοοικονομικών ροών – από τα κυρίαρχα κράτη, προκαλώντας εταιρείες να πάνε παγκόσμια και να διατηρήσουν μόνο ονομαστικούς δεσμούς με τις χώρες προέλευσης.
Η πρόοδος της παγκοσμιοποίησης και η επέκταση του οργανωμένου εγκλήματος, ήταν στενά συνυφασμένες, καθώς οι νομισματικές συμμετοχές των εταιρειών και του υποκόσμου, αναμειγνύονταν ελεύθερα στον τραπεζικό τομέα. Ο Glenny επισημαίνει επίσης ότι, όταν η αγορά κοκαΐνης στις ΗΠΑ έφτασε στο σημείο του κορεσμού, η ΕΣΣΔ κατέρρευσε και αυτό έγινε ευλογία για τα Κολομβιανά καρτέλ ναρκωτικών, που εκμεταλλεύτηκαν τις ευκαιρίες να αξιοποιήσουν την ευρωπαϊκή αγορά και να χαράξουν μέχρι στιγμής αδιανόητες διαδρομές εφοδιασμού.
Η τελική φάση της συγχώνευσης
Η τέταρτη φάση της συγχώνευσης μεταξύ τραπεζών και καρτέλ ναρκωτικών, απογειώθηκε πριν από περίπου μια εικοσαετία και ήταν εμφανής σε μια άνευ προηγουμένου συνέργεια των δύο συστημάτων. «Λίγα χρόνια αργότερα-ας πούμε το 2002 και το 2003-το πρώτο χτύπημα της κρίσης, η φούσκα πληροφορικής σκάει-και το τραπεζικό σύστημα, το οποίο είχε εξαπλωθεί πάρα πολύ λόγω της παγκοσμιοποίησης, άρχισε να διεισδύει και πάλι από περιουσιακά στοιχεία και ατού εγκληματιών.
Συγκεκριμένα, οι έλεγχοι κατά της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες, οι οποίοι λειτούργησαν πολύ αποτελεσματικά στην Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική την δεκαετία του 1990, αποδυναμώθηκαν σημαντικά σε ορισμένες παράκτιες δικαιοδοσίες που ήταν πολύ ασθενέστερες.
«Αυτό ξεκίνησε έναν νέο κύκλο διείσδυσης των χρημάτων του εγκλήματος. Είχαμε μια σειρά από ιστορικά επεισόδια. Η Τράπεζα Wachovia στην Νέα Υόρκη, είναι το σημαντικότερο. Σύμφωνα με το υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, η Wachovia ανακύκλωσε-ξέπλυνε, 480 εκατομμύρια δολάρια, σε μια περίοδο τριών ετών. Η παγκόσμια κρίση, ενίσχυσε τον γάμο μεταξύ τραπεζών και καρτέλ ναρκωτικών». εξηγεί ο Κόστα, αναφερόμενος στην περίφημη περίπτωση της Wachovia Bank,
Θα πρέπει να ληφθεί υπόψη, ότι η συγχώνευση μεταξύ τραπεζών και ομάδων ναρκωτικών υλοποιήθηκε ως αποτέλεσμα της αμφίδρομης κυκλοφορίας.
Οι τράπεζες παγκόσμιας κλάσης, αναζητούν χρήματα παγκοσμίως και προσφέρουν στους άρχοντες των ναρκωτικών τις υπηρεσίες τους, με την μορφή whitewashing (νομιμοποίησης) μετρητών και την επένδυσή τους σε νόμιμους τομείς της οικονομίας.
Τα καρτέλ ναρκωτικών με την σειρά τους, θεωρούν τον τραπεζικό τομέα ως επενδυτική θέση προτεραιότητας. Ο Glenny έγραψε ότι οι τράπεζες ήταν οι πρώτοι αποδέκτες των επενδύσεων από το καρτέλ Cali. Το 1974, το καρτέλ ίδρυσε στην πραγματικότητα την δική του τράπεζα – την El Banco de los Trabajadores – και ανέλαβε την αγορά τραπεζών, σε όλη την Κεντρική και Νότια Αμερική, που συνδέονται με τα ιδρύματα ομότιμων στην Νέα Υόρκη και το Μαϊάμι, όπως ο κατασκευαστής Hannover και Chase Manhattan.
@ORIENTAL REVIEW / μετάφραση και διασκευή GYPAS / 2012 – terrapapers
