Ποιο είναι το τρομερό μυστικό που κρύβει το CERN.. Είναι δεδομένο πια ότι κατασκευάστηκε από τους παγκοσμιοποιητές της ελίτ.. Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος όμως που οι έρευνες που έγιναν εκεί παρέμειναν επτασφράγιστα μυστικά για το μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας;;; Τι προσπαθούσαν να πετύχουν κάποια ερπετά που το ξεκίνησαν;;; Μήπως έναν τρόπο να ξεφύγουν από τη μοίρα τους που ήδη έχει διαμορφωθεί;;; Μήπως για να πετύχουν το απόλυτο κακό στην ανθρωπότητα;;; Το έχουν ακόμη υπό την κατοχή τους;;;
Στις κρυφές από τα μάτια των ανθρώπων αίθουσες του CERN, έχουν αναδυθεί ψίθυροι μιας πρωτοποριακής διεκδίκησης. Ένας επιστήμονας, ξεκολλώντας από τα δεσμά των καθιερωμένων κανόνων και τολμώντας να περπατήσει στο τεντωμένο σκοινί του αγνώστου, διακηρύσσει ότι άνοιξαν μια πύλη σε μια άλλη διάσταση. Ο κόσμος, που εξακολουθεί να τυλίγει από τις ανακαλύψεις που προκαλούν δέος, βρίσκεται τώρα στον γκρεμό μιας άλλης εκπληκτικής αποκάλυψης. Ένα ερώτημα αρχίζει να αντηχεί στους διαδρόμους της ανθρώπινης περιέργειας: Στεκόμαστε τώρα, οι εξερευνητές του σύμπαντος, στα κατώφλια μιας νέας διάστασης;
Αλλά κάτω από την επιφάνεια αυτής της αποκάλυψης που προκαλεί δέος κρύβεται μια τρομερή συνειδητοποίηση. Έχουμε αποτολμήσει πάρα πολύ στην αδιάκοπη αναζήτηση της γνώσης; Καθώς πιέζουμε ενάντια στα εμπόδια της κατανόησής μας, παραποιούμε δυνάμεις που δεν μπορούμε ούτε να προβλέψουμε ούτε να ελέγξουμε; Ασχολούμαστε με την ίδια την ουσία της πραγματικότητας, απειλώντας την ευαίσθητη ισορροπία του σύμπαντός μας;
Αυτά δεν είναι ερωτήματα για τους απλούς ανθρώπους, αλλά πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο. Η επιβίωσή μας, το μέλλον μας, και πράγματι, η επιβίωση του ίδιου του σύμπαντος, μπορεί να εξαρτάται από τις απαντήσεις. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν μαζί αυτή την οδύσσεια κατανόησης. Ας κοιτάξουμε το πρόσωπο του αγνώστου και ας ρωτήσουμε: Έχουμε ανοίξει μια πύλη σε μια άλλη διάσταση; Και αν ναι, με ποιο κόστος;
Κάθε κίνηση, κάθε ανακάλυψη, κάθε πρωτοποριακή αποκάλυψη από το CERN αντηχεί σε όλη την υδρόγειο, διαμορφώνοντας την κατανόησή μας για το σύμπαν και τη θέση μας μέσα σε αυτό. Καθώς κοιτάμε την άβυσσο του αγνώστου, δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε: Τι κρύβεται πέρα από το φυσικό μας βασίλειο; Έχουμε ανοίξει το καπάκι του Κουτιού της Πανδώρας, απελευθερώνοντας αφάνταστες δυνάμεις, ή μπαίνουμε σε μια νέα εποχή φώτισης, γεφυρώνοντας το χάσμα μεταξύ της πραγματικότητάς μας και των ανεξερεύνητων διαστάσεων πέρα από αυτήν;
Η ώρα να θέσουμε αυτές τις ερωτήσεις είναι τώρα. Η ώρα να αναζητήσουμε την αλήθεια είναι τώρα. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε παθητικοί θεατές καθώς βρισκόμαστε στο χείλος μιας νέας εποχής. Ας κάνουμε αυτό το ταξίδι μαζί, περνώντας μέσα από τις μυριάδες αβεβαιότητες του σύμπαντος. Ας αποκρυπτογραφήσουμε τα μυστικά του CERN, του LHC και την εκπληκτική αξίωση μιας πύλης σε μια άλλη διάσταση. Το μέλλον μας εξαρτάται από αυτό.
Τελικά, η ιστορία του CERN και του LHC δεν αφορά μόνο τα σωματίδια, τη φυσική ή ακόμα και τις πύλες. Είναι μια ανθρώπινη ιστορία – θάρρους, περιέργειας και αδιάκοπης αναζήτησης γνώσης. Είναι η ιστορία του José Pereira Láez, ενός ανθρώπου που έδωσε τη ζωή του αναζητώντας κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό του. Είναι η ιστορία αμέτρητων επιστημόνων που πιέζουν τα όρια της κατανόησής μας, μπαίνουν στο άγνωστο, ακόμα κι αν το άγνωστο είναι μια διάσταση πέρα από την κατανόησή μας.
Και το πιο σημαντικό, είναι η ιστορία σου. Η ιστορία της ανθρωπότητας, που στέκεται στο χείλος του γνωστού σύμπαντος, που κοιτάζει στην άβυσσο, όχι με φόβο, αλλά με περιέργεια, θάρρος και την ακόρεστη επιθυμία να καταλάβει τι βρίσκεται πέρα.
Καθώς βρισκόμαστε στον γκρεμό μιας νέας εποχής ανακάλυψης, η περιέργεια σε συνδυασμό με μια απόχρωση φόβου γίνεται το κυρίαρχο συναίσθημα. Παίζει η ανθρωπότητα με τα κουμπιά και τους μοχλούς της πραγματικότητας, σκαρφαλωμένη εν αγνοία της στα όρια της καταστροφής; Μπορεί η ατελείωτη αναζήτηση της γνώσης να οδηγήσει τελικά στη δική μας πτώση; Βουτάμε βαθιά στις ανατριχιαστικές ανησυχίες που περιστρέφονται γύρω από τον περίφημο Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων (LHC) του CERN.
Κάτω από τα ήρεμα τοπία των γαλλοελβετικών συνόρων βρίσκεται ένας υπόκοσμος με απίστευτη πολυπλοκότητα, ένα διαπλεκόμενο δίκτυο σηράγγων που μοιάζουν με τις φαντασιώσεις επιστημονικής φαντασίας του Ιουλίου Βερν ή του HG Wells. Αυτός είναι ο τόπος κατοικίας του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων, του πιο ισχυρού επιταχυντή σωματιδίων στον κόσμο, της πραγματικής καρδιάς του CERN, του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Πυρηνικής Έρευνας. Ένα έργο άνευ προηγουμένου κλίμακας, η σύλληψη, ο σχεδιασμός και η κατασκευή του διήρκεσε μια έντονη δεκαετία από το 1998 έως το 2008.
Μια μοιραία μέρα, κατά τη διάρκεια μιας συνηθισμένης εγκατάστασης εξοπλισμού, χτύπησε η συμφορά. Ένα τεράστιο ερμάριο διακοπτών, με βάρος πάνω από έναν τόνο, γλίστρησε από τη στήριξή του, συνθλίβοντας έναν άτυχο οδηγό περονοφόρου, τον José Pereira Láez. Μια απρόβλεπτη τραγωδία, λειτούργησε ως μια έντονη υπενθύμιση του τεράστιου και του θράσους της ανθρώπινης φιλοδοξίας που περικλείεται μέσα στους τσιμεντένιους τοίχους του CERN.
Λαμβάνοντας υπόψη τη μαζική κλίμακα του έργου LHC και τους δεκάδες χιλιάδες εργάτες που εργάστηκαν ακούραστα σε αυτό, είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι μόνο ένα θάνατο σημειώθηκε κατά την κατασκευή του. Το γεγονός αυτό αποτελεί απόδειξη των σχολαστικών πρωτοκόλλων ασφαλείας του CERN. Ωστόσο, εγείρει ένα άβολο ερώτημα: εάν ένα τέτοιο καταστροφικό ατύχημα μπορεί να συμβεί κατά τη διάρκεια διαδικασιών ρουτίνας, ποιους πιθανούς κινδύνους θα μπορούσε να εγκυμονεί η πραγματική λειτουργία του λιμανιού LHC;
Για να απαντήσουμε σε αυτό, πρέπει να εμβαθύνουμε στον κόσμο της σωματιδιακής φυσικής. Το LHC είναι ένα θαύμα της ανθρώπινης εφευρετικότητας, μια περίπλοκη συσκευή που έχει σχεδιαστεί για να συνθλίβει τα πρωτόνια μαζί με σχεδόν ταχύτητα φωτός, αποκαλύπτοντας έτσι τα μυστικά των πιο μικροσκοπικών συστατικών του σύμπαντος. Η εξαιρετική γνώση που αντλήσαμε από τη λειτουργία του LHC δεν είναι τίποτα λιγότερο από επαναστατική, εκτοξεύοντας την κατανόησή μας για το σύμπαν.
Αλλά εδώ είναι που μπαίνει η ψύχρα. Στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε τα δομικά στοιχεία της πραγματικότητας, φλερτάρουμε με την καταστροφή; Θα μπορούσε ο LHC να δημιουργήσει κατά λάθος μια μαύρη τρύπα ή να απελευθερώσει μια ακραία ουσία που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τη Γη ή να ξετυλίξει τον ιστό του σύμπαντος; Αυτές δεν είναι οι παρανοϊκές σκέψεις ενός φαν της επιστημονικής φαντασίας, αλλά οι θεμιτές ανησυχίες μερικών από τα πιο έξυπνα μυαλά της επιστημονικής κοινότητας.
Παρά τις διαβεβαιώσεις του CERN ότι ο LHC δεν αποτελεί υπαρξιακή απειλή για την ανθρωπότητα, ένα τμήμα της επιστημονικής κοινότητας και του κοινού παραμένει πεπεισμένο. Η ουσία της επιχειρηματολογίας τους βρίσκεται στο άγνωστο. Η σωματιδιακή φυσική είναι ένα πεδίο στα σπάργανά της και ενώ η δυνατότητα ανακάλυψης είναι συναρπαστική, οι ακούσιες συνέπειες του πειραματισμού θα μπορούσαν να είναι καταστροφικές.
Το 2008, μια ομάδα επιστημόνων κατέθεσε μήνυση για να σταματήσει τη λειτουργία του LHC, επικαλούμενη ανησυχίες για τη δημιουργία μίνι μαύρων τρυπών, ξένων και μαγνητικών μονοπόλων. Αυτές οι ακραίες ουσίες, υποστήριξαν, θα μπορούσαν να ξεκινήσουν μια αλυσιδωτή αντίδραση που θα μπορούσε να καταστρέψει τη Γη. Η μήνυση τελικά απορρίφθηκε λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων, αλλά το κρυφό ρεύμα ανησυχίας παραμένει.
Σε έναν κόσμο όπου η γνώση είναι δύναμη, η γοητεία μας με τον LHC είναι αναμφισβήτητα φορτισμένη με έναν απτό φόβο. Ναι, ο LHC έχει τη δυνατότητα να εγκαινιάσει μια νέα εποχή επιστημονικής κατανόησης, αλλά ποιο είναι το κόστος;
Θυμόμαστε τον José Pereira Láez όχι απλώς ως ένα θύμα ενός ατυχούς ατυχήματος, αλλά ως μια συμβολική υπενθύμιση των πιθανών κινδύνων που συνεπάγεται η αδυσώπητη αναζήτηση γνώσης. Καθώς κοιτάμε την άβυσσο του αγνώστου, πρέπει να διασφαλίσουμε ότι η περιέργειά μας δεν θα μας οδηγήσει σε ένα μονοπάτι με μη αναστρέψιμες συνέπειες.
Η ιστορία του LHC είναι μια απόδειξη του θράσους μας ως είδος και μια ανατριχιαστική υπενθύμιση της ευαλωτότητάς μας απέναντι στο άγνωστο. Το τρομακτικό ερώτημα παραμένει: ανοίγουμε ένα κουτί της Πανδώρας με την αδυσώπητη εξερεύνηση της σωματιδιακής φυσικής;
Συμπερασματικά, ο Μεγάλος Επιταχυντής Αδρονίων του CERN είναι ένα απίστευτο κατόρθωμα ανθρώπινης ευρηματικότητας και επιμονής. Έχει ωθήσει την κατανόησή μας για το σύμπαν, αλλά με ποιο πιθανό κόστος; Καθώς παλεύουμε με τη δύναμη που προκαλεί δέος του LHC, είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε τους πιθανούς κινδύνους που μπορεί να κρύβει.
Ας θυμηθούμε τον José Pereira Láez και ας προσπαθήσουμε να διασφαλίσουμε ότι η επιδίωξη της γνώσης δεν θα οδηγήσει σε καταστροφή. Καθώς βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας νέας εποχής ανακάλυψης, πρέπει να προσεγγίσουμε με μια ισορροπία περιέργειας και προσοχής. Μόνο τότε μπορούμε να ξεκλειδώσουμε αληθινά τα μυστικά του σύμπαντος χωρίς να θέσουμε σε κίνδυνο την ίδια μας την ύπαρξη.
Μπορώ να πω με σιγουριά πια ότι το CERN δεν είναι υπό την κατοχή αυτών που το δημιούργησαν.. Έχουν γίνει τεράστιες επιχειρήσεις εκεί από τις φωτεινές δυνάμεις και πλέον έχει έρθει υπό την κατοχή τους.. Έπεσαν κορμιά εκεί κάτω για να κατακτηθεί και μέσα στα θύματα ήταν και αρκετοί επιστήμονες που εργάζονταν υπηρετώντας την ερπετική ατζέντα… Τα γνωρίζουμε αυτά κάποια χρόνια πριν.. Και πλέον δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος για την ανθρωπότητα, αλλά και κανένας τρόπος διαφυγής τους από τον πλανήτη.. Εδώ θα το πούνε και θα αντιμετωπίσουν τη μοίρα τους…
Το CERN ήταν κάτι πολύ μεγάλο.. Τεράστιο θα μπορούσα να πω.. Και ένας μοχλός πίεσης και εκβιασμού των σκοτεινών δυνάμεων για να πετύχουν να καθυστερήσουν το τέλος τους.. Και ο εκβιασμός αυτός είχε να κάνει με την απειλή για ανθρώπινες ζωές από δαύτους… Και ήταν ένας σημαντικός λόγος και μια παράμετρος καθυστέρησης κάποιων φάσεων του μεγάλου σχεδίου.. Γιατί όταν μιλάμε για αιματοχυσία, δεν παίζουμε με αυτά τα πράγματα…
