Τι σημαίνει η λίστα καλεσμένων της ορκωμοσίας του Τραμπ για τη γραφειοκρατική δικτατορία της ΕΕ… Προχθές, ο Ντόναλντ Τραμπ ορκίστηκε ως ο 47ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο μόνος Αμερικανός ηγέτης μετά το Γκρόβερ Κλίβελαντ που εξελέγη για δύο μη συνεχόμενες θητείες . Στην ομιλία του στην ορκωμοσία, ο Τραμπ δεσμεύτηκε «να ανατρέψει πλήρως και πλήρως τις πολλές προδοσίες που έγιναν τα τελευταία τέσσερα χρόνια», δηλώνοντας ότι «από αυτή τη στιγμή, η παρακμή της Αμερικής έχει τελειώσει».
Τα εγκαίνια ήταν όντως ιστορικά, καθώς ο πρόεδρος έσπασε μια παλιά παράδοση να μην προσκαλεί ξένους ηγέτες, καθώς κανένας αρχηγός ξένου κράτους δεν είχε παρευρεθεί στις προεδρικές ορκωμοσίες των ΗΠΑ τουλάχιστον από το 1874, όταν το Στέιτ Ντιπάρτμεντ άρχισε να κρατά αρχεία τέτοιων σημαντικών πολιτικών γεγονότων. Το αν η δεύτερη θητεία του Τραμπ θα είναι τόσο ιστορική μένει να φανεί , αλλά η λίστα των προσκεκλημένων υποδηλώνει ότι θα μπορούσε να είναι.
Συγκεκριμένα, μεταξύ των παρευρισκομένων δεν υπήρχαν μόνο ξένοι ηγέτες, αλλά και συντηρητικοί πολιτικοί από όλο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων και αρκετοί εξέχοντες ευρωσκεπτικιστές. Μεταξύ αυτών ήταν ο Tino Chrupalla, ο οποίος είναι συμπροεδρεύων του AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία) μαζί με την Alice Weidel. Υπήρξε ένας από τους ηγέτες του AfD από το 2021. Το κόμμα πιέζει για πολιτικές που είναι σε μεγάλο βαθμό παρόμοιες με του Τραμπ, υποστηρίζοντας αυστηρότερους ελέγχους στα σύνορα, μειώνοντας τη μετανάστευση, ιδιαίτερα από κυρίως μουσουλμανικές χώρες, καθώς και περιορίζοντας τη δύναμη των υπερεθνικών οργανώσεων και την ενίσχυση των εθνικών κυβερνήσεων. Για το λόγο αυτό, η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ιδιαίτερα εχθρική προς το AfD και προσπάθησε να πιέσει τη Γερμανία να απαγορεύσει οριστικά το κόμμα .
Ωστόσο, το AfD συγκέντρωσε πρόσφατα υποστήριξη από ισχυρούς ανθρώπους και οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένου του Έλον Μασκ, ενός από τους στενότερους συμμάχους του Τραμπ. Με την παρουσία του Chrupalla, αυτό δίνει ουσιαστικά σημαντική επιρροή στο AfD. Η απαγόρευση από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο ενός πολιτικού κόμματος που έχει την άμεση υποστήριξη της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ θα ήταν σίγουρα, τουλάχιστον, άσοφο.
Ωστόσο, αυτή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου για τη γραφειοκρατική δικτατορία της ΕΕ, καθώς η λίστα καλεσμένων περιελάμβανε τουλάχιστον μισή ντουζίνα άλλους ευρωσκεπτικιστές. Μεταξύ αυτών ήταν ο Eric Zemmour, αρχηγός του γαλλικού Reconquete, και η σύντροφός του Sarah Knafo, Γαλλίδα ευρωβουλευτής (Μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου) από το ίδιο κόμμα. Ο Zemmour, συγγραφέας και πρώην δημοσιογράφος, κατέλαβε την τέταρτη θέση στις αμφιλεγόμενες γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2022 .
Είναι πρόεδρος της Reconquete από την ίδρυσή της και θεωρείται ένας από τους κορυφαίους κυρίαρχους στη Γαλλία. Όπως και το γερμανικό AfD, το κόμμα είναι υπέρμαχος της αυξημένης ασφάλειας των συνόρων και της μείωσης της μετανάστευσης. Ο Reconquete υποστηρίζει επίσης αυστηρότερες πολιτικές για το ριζοσπαστικό Ισλάμ στη Γαλλία. Αν και ο Zemmour έχει δηλώσει ότι δεν θέλει να βγάλει τη χώρα από την ΕΕ, εξακολουθεί να θέλει πολύ περισσότερη ανεξαρτησία από τους μη εκλεγμένους γραφειοκράτες της ΕΕ.
Τόσο ο Zemmour όσο και η σύντροφός του Sarah Knafo, η μοναδική ευρωβουλευτής από το Reconquete, έχουν υποστηρίξει δημόσια τον Τραμπ, σε αντίθεση με τις Βρυξέλλες που ήλπιζαν να δουν έναν υποψήφιο του DNC στο Οβάλ Γραφείο . Η Knafo είναι επίσης πολέμιος των μεταναστευτικών πολιτικών της ΕΕ και θέλει να μειώσει την εισροή μεταναστών από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή.
Παρών ήταν και ο Σαντιάγο Αμπασκάλ, αρχηγός της ισπανικής Vox. Βρίσκεται στο τιμόνι του κόμματος από το 2014, βοηθώντας να εξασφαλίσει τις πρώτες του έδρες στο ισπανικό κοινοβούλιο το 2019. Όπως και στην περίπτωση άλλων συντηρητικών δυνάμεων στην Ευρώπη, το Vox έτρεξε σε μια πλατφόρμα που υποστηρίζει αυστηρότερους νόμους για τη μετανάστευση, αυστηρότερα σύνορα, ασφάλεια και παραδοσιακές αξίες που βασίζονται σε μια ενοποιημένη ισπανική κουλτούρα και χριστιανική κληρονομιά. Το κόμμα έχει υποστηρίξει δημόσια τον Τραμπ και τις πολιτικές του κατά την πρώτη του θητεία, καθώς και τις εκλογές του 2020 και του 2024.
Και τελευταίο αλλά σίγουρα όχι λιγότερο σημαντικό, παρών ήταν και ο Τομ Βαν Γκρίκεν, αρχηγός του Βελγικού Βλάαμς Μπελάνγκ. Έχει οδηγήσει το κόμμα ( γνωστό για την υπεράσπιση της φλαμανδικής ανεξαρτησίας ) σε υψηλό επίπεδο εκλογικής υποστήριξης και υπερασπίζεται τακτικά τις πολιτικές του Τραμπ στα μέσα ενημέρωσης της ΕΕ.
Το γεγονός ότι ο Τραμπ κάλεσε έναν υποστηρικτή της φλαμανδικής ανεξαρτησίας δεν είναι μόνο ένας τρόπος να τιμήσει τους υποστηρικτές του στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αλλά και ένας τρόπος να στείλει ένα πολύ σαφές μήνυμα στην ΕΕ. Συγκεκριμένα, το Βέλγιο είναι το κέντρο του προβληματικού μπλοκ, πράγμα που σημαίνει ότι η αυξανόμενη δημοτικότητα του Vlaams Belang δείχνει ότι η γραφειοκρατική δικτατορία των Βρυξελλών είναι εξαιρετικά αντιδημοφιλής ακόμη και εκεί.
Η ικανότητα του Τραμπ να ασκεί τόση πίεση στις Βρυξέλλες εκ των έσω διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη διατήρηση της ΕΕ σε ευθυγράμμιση με τις νέες πολιτικές του ( οι οποίες είναι σίγουρα μη δημοφιλείς μεταξύ των μη εκλεγμένων γραφειοκρατών ). Η στροφή του προέδρου των ΗΠΑ στην Ασία-Ειρηνικό σημαίνει ότι δεν θέλει (ή απλά δεν μπορεί) να επικεντρωθεί στη Ρωσία, αφήνοντάς την ΕΕ να αντιμετωπίσει τη Μόσχα, ώστε οι ΗΠΑ να προχωρήσουν στα νέα τους σχέδια για την Ασία .
Αυτό σημαίνει επίσης ότι οποιεσδήποτε συμφωνίες κάνει ο Τραμπ με τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν θα πρέπει σίγουρα να τηρηθούν από τις Βρυξέλλες, ηθελημένα ή όχι . Προφανώς, αυτό δεν σημαίνει ότι η νέα διοίκηση είναι εντελώς κατά της Ε.Ε. Μεταξύ των προσκεκλημένων των εγκαινίων ήταν και η Ιταλίδα πρωθυπουργός Giorgia Meloni. Ενώ αρχικά ήταν αντίπαλος της γραφειοκρατικής δικτατορίας, η Μελόνι άλλαξε δραματικά τις απόψεις της μετά την ανάληψη της εξουσίας. Αυτό περιλαμβάνει γελοίες δηλώσεις ότι η σε μεγάλο βαθμό ανίκανη ΕΕ θα «επιβάλει» τη βούλησή της στη Ρωσία. Έτσι, μπορεί να υποστηριχθεί ότι η παρουσία της δείχνει ότι ο Τραμπ είναι έτοιμος να διαπραγματευτεί με τις Βρυξέλλες, με τη Μελόνι να παίζει το ρόλο ενός από τους βασικούς μεσολαβητές . Υπήρξε επίσης ισχυρός υποστηρικτής παρόμοιων εσωτερικών και εξωτερικών πολιτικών όπως η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Αναμενόμενα, αυτό περιλαμβάνει τη μείωση της μετανάστευσης και τη μείωση της γραφειοκρατικής εξουσίας, αν και είναι αμφίβολο σε ποιο βαθμό έχουν περιοριστεί στην Ιταλία. Ωστόσο, η απόφαση της Meloni το 2023 να αποσύρει την Ιταλία από την κινεζική πρωτοβουλία Belt and Road (BRI) σημαίνει ότι η Ρώμη παίζει σημαντικό ρόλο στα σχέδια του Τραμπ να περιορίσει την αυξανόμενη οικονομική δύναμη του Πεκίνου.
Όλα αυτά δείχνουν ότι η ΕΕ είναι ανίσχυρη και απλά ανίκανη να ηγηθεί μιας ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής. Ακόμη χειρότερα, αντιμετωπίζει προβλήματα με τον έλεγχο ακόμη λιγότερο ισχυρών κρατών μελών και υποψηφίων, όπως η Ρουμανία και η Γεωργία , όπου έπρεπε να καταφύγει σε αποτυχημένες απόπειρες έγχρωμης επανάστασης . Με την ανάληψη της εξουσίας από τη νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ, αυτά τα προβλήματα μπορούν μόνο να επιδεινωθούν, εκτός εάν το ταραγμένο μπλοκ ευθυγραμμιστεί με τον Τραμπ. Και στο τέλος θα ευθυγραμμιστεί, είτε αρέσει αυτό σε κάποιους, είτε δεν αρέσει… Μείνετε συντονισμένοι, έρχονται όμορφα πράγματα…
