Το φάντασμα της χούντας η Δεξιά και το τσεκούρι της μαύρης αντίδρασης.. Ακολουθούν δυο κείμενα ενδεικτικά της βρωμιάς και της δυσωδίας που επικρατεί στο πολιτικό μας σύστημα και που δένουν και με τις αποκαλύψεις σοκ που έκανε ο Στέφανος Χίος για τον Μάκη Βορίδη στην εκπομπή του ραδιομακελάρηδες… Είναι δυστυχώς πολύ βαθύς ο βάλτος και εδώ στη χώρα μας.. Όποιος θεωρείται παιδί του καθεστώτος, μόνο καθαρός δεν είναι.. Και όσο πιο επιτελική θέση κατέχει τόσο πιο βαθιά είναι χωμένος στον βάλτο…
Το φάντασμα της χούντας και η Δεξιά
Ο αλευροβιομήχανος Κωνσταντίνος Λούλης και τα προβεβλημένα κυβερνητικά στελέχη που εισπήδησαν στη Ν.Δ. από το ΛΑΟΣ νοσταλγούν την «εθνοσωτήριο επανάσταση» και δεν απαρνήθηκαν ποτέ το φιλοχουντικό παρελθόν τους ● Η παρουσία στο κυβερνητικό σχήμα στελεχών που υπήρξαν ή παραμένουν νοσταλγοί της δικτατορίας θολώνει την αρχική εικόνα που φιλοτέχνησε για τον εαυτό του ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ενός πολιτικού δηλαδή που «νίκησε τη χούντα» και «τιμώρησε» την ηγεσία της.
Παράξενη η θέση της κυβέρνησης τις μέρες αυτές που τιμούμε την πτώση της δικτατορίας και τη Μεταπολίτευση του 1974. Το κυβερνητικό κόμμα έχει συνδεθεί από την ίδρυσή του με την επέτειο της 24ης Ιουλίου, εφόσον ο δημιουργός του, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ήταν εκείνος που ανέλαβε το δύσκολο πολιτικό έργο της μετάβασης από τη δικτατορία στον κοινοβουλευτισμό ως αναμφισβήτητος ηγέτης της συντηρητικής παράταξης, αλλά η σημερινή πολιτική ταυτότητα της Ν.Δ. αφήνει ένα τεράστιο ερώτημα.
Η παρουσία στο κυβερνητικό σχήμα στελεχών που υπήρξαν ή παραμένουν νοσταλγοί της δικτατορίας θολώνει την αρχική εικόνα που φιλοτέχνησε για τον εαυτό του ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ενός πολιτικού δηλαδή που «νίκησε τη χούντα» και «τιμώρησε» την ηγεσία της.
Ο «άνθρωπός μας» ο Παπαδόπουλος
Το πιο χαρακτηριστικό κρούσμα κυβερνητικού στελέχους που νοσταλγεί ακόμα και σήμερα τον δικτάτορα Παπαδόπουλο είναι βέβαια ο γ.γ. του υπουργείου Τουρισμού, στενός φίλος της οικογένειας Μητσοτάκη και ταμίας του «Ιδρύματος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης».
Ο αλευροβιομήχανος Κωνσταντίνος Λούλης έχει εκδώσει το 2015 ένα βιβλίο, όπου περιγράφει την ιδιαίτερη προσωπική σχέση που ανέπτυξε με τον δικτάτορα, τον οποίο επισκεπτόταν στη φυλακή και ο οποίος φαίνεται ότι τον έπεισε πως όλα ήταν καλά κατά τη διάρκεια της χούντας: «Πραγματικά εντυπωσιάστηκα από όσα άκουσα και διασταύρωσα, διαπιστώνοντας πως όλα ήταν τελικά αλήθεια […] ο χρόνος δεν έφτανε για να απορροφήσω τόσα γεγονότα –τα περισσότερα άγνωστα– αλλά και να καταλάβω πως ο πάμφτωχος και προδομένος από στενούς του συνεργάτες, εγκαταλειμμένος από τους ευεργετηθέντες και τιμωρημένος αμείλικτα από τους αντιπάλους του, Γ. Παπαδόπουλος, δεν ήταν όπως τον παρουσίαζαν» («Η επιβίωση της Ελλάδας μέσα από διαδοχικά θαύματα», εκδόσεις Ψυχογιός).
Η ανάδειξη του θέματος από την «Εφ.Συν.» με αλλεπάλληλα δημοσιεύματα δεν είχε καμιά συνέπεια. Ο πρωθυπουργός κάλυψε απολύτως τον στενό του συνεργάτη και εκείνος προκλητικά προχωρά σε ανατύπωση του βιβλίου, χωρίς να πειράξει ούτε λέξη από τους ύμνους για τη δικτατορία στην οποία πιστώνει «σημαντικά επιτεύγματα», μεγάλη «οικονομική ανάπτυξη» και «δημιουργία μιας ευρείας ευημερούσας μεσαίας τάξης», που οδήγησε σε «μια σημαντική μερίδα ικανοποιημένων από το καθεστώς πολιτών».
Παραδέχεται βέβαια ότι «αρκετοί άλλοι αντιδρούσαν στη στέρηση δημοκρατικών ελευθεριών», αλλά προσθέτει ότι «πολλοί πιστεύουν ότι αν μέχρι το 1971-1972 ο Γ. Παπαδόπουλος διενεργούσε εκλογές, ακόμα και στον ίδιο στίβο με όλα τα παλαιά κόμματα, θα τις κέρδιζε, λόγω της ικανοποίησης των πολιτών τόσο από την οικονομική ευημερία όσο και από την επιστροφή στη δημοκρατική ομαλότητα».
Για την αντίσταση και την εξέγερση του Πολυτεχνείου υιοθετεί ο Λούλης όλα τα επιχειρήματα των χουντικών και φτάνει να ψέξει τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις που ακολούθησαν το δόγμα του Καραμανλή «όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια» για τον Παπαδόπουλο: «Είναι γεγονός ότι οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις εξάντλησαν όλα τα περιθώρια τιμωρίας, απορρίπτοντας κάθε ανθρωπιστικό ελαφρυντικό, χωρίς να του αναγνωρίσουν κανένα θετικό στοιχείο κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του».
Και προσθέτει: «Το γεγονός ότι οι κινηματίες αξιωματικοί βελτίωσαν το επίπεδο της ζωής των Ελλήνων διαχειριζόμενοι συνετά και έντιμα το δημόσιο χρήμα, φυλακίστηκαν και πέθαναν φτωχοί, εκτιμήθηκε τελικά από ελάχιστους». Φυσικά πρόκειται για το πιο αστήρικτο προπαγανδιστικό επιχείρημα των ίδιων των χουντικών (βλ. Ιός, «Εφτά χρόνια αρπαχτή, Τα ξεχασμένα σκάνδαλα της “εθνοσωτηρίου”», εφημ. «Ελευθεροτυπία», 25.7.2010).
Η «εισπήδηση» του ΛΑΟΣ
Είναι γνωστό ότι μεταξύ των προβεβλημένων κυβερνητικών στελεχών περιλαμβάνεται ο Μάκης Βορίδης, ο άνθρωπος στον οποίο ανέθεσε ο ίδιος ο δικτάτορας Παπαδόπουλος την αρχηγία της Νεολαίας του κόμματός του (ΕΠΕΝ), μετά την αποχώρηση του ναζιστή Νικολάου Μιχαλολιάκου που υπήρξε ο πρώτος εκλεκτός του. Ενδιαφέρον έχει και το γεγονός ότι ο κ. Βορίδης την περίοδο 1985-1990 ως αρχηγός της νεολαίας των χουντικών επιχείρησε να μεταστρέψει το πολιτικό μόρφωμα του Παπαδόπουλου σε ανοικτά φασιστικό, προβάλλοντας το σύνθημα «Βία στη βία των μαρξιστών».
Αποτέλεσμα ήταν να διαγραφεί από τον Σύλλογο Φοιτητών της Νομικής με τη σύμφωνη γνώμη των φοιτητών της ΔΑΠ.
Γνωρίζουμε ότι η προσέγγιση του Βορίδη με τη Ν.Δ. έγινε δυνατή τις παραμονές των πρώτων εκλογών του 2012, όταν ο κ. Σαμαράς αναζητούσε δεκανίκια εκτός του κόμματός του και βρέθηκαν πρόθυμα στελέχη του ΛΑΟΣ να ενταχθούν στη Ν.Δ. Ανάμεσά τους ο Αδωνις Γεωργιάδης, ο Κυριάκος Βελόπουλος και ο Θάνος Πλεύρης.
Οι δύο πρώτοι είχαν διαπρέψει στην προβολή φιλοχουντικών βιβλίων από τις εκπομπές τηλεπωλήσεων, μέσω των οποίων απέκτησαν την προσωπική εκλογική τους πελατεία, ενώ ο τρίτος αναδείχθηκε χάρη στον γνωστό εθνικοσοσιαλιστή πατέρα του. Το ΛΑΟΣ είχε βέβαια συγκροτηθεί πάνω στην περίφημη πρόσκληση του ιδρυτή του, Γιώργου Καρατζαφέρη, ο οποίος ζητούσε από την περίοδο που ήταν ακόμα βουλευτής της Ν.Δ. μια σύμπραξη των χουντικών, των βασιλικών και των ναζιστών με το κόμμα του, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η απαιτούμενη πλειοψηφία. Και βέβαια, όταν δημιουργήθηκε το ΛΑΟΣ, ήταν πλέον έτοιμη η συνταγή.
Με την υπερψήφιση του 1ου Μνημονίου, το ΛΑΟΣ ξαφνικά μετατράπηκε από «ακραίο» σε «εθνικά υπεύθυνο». Είναι γνωστό το πρωτοσέλιδο άρθρο της «Καθημερινής», στο οποίο επισημαινόταν ότι «οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως ένα κόμμα που κερδίζει σε δημοτικότητα και απήχηση είναι το ΛΑΟΣ», και δινόταν η εξήγηση: «Εχει λοιπόν ενδιαφέρον να δει κανείς τι κάνει σωστά ο κ. Γιώργος Καρατζαφέρης. Καταρχάς ψήφισε το Μνημόνιο. […] Ο αρχηγός του ΛΑΟΣ έπιασε όμως και τον σφυγμό της κοινής γνώμης σε ένα κρίσιμο θέμα, αυτό του νόμου και της τάξης» (11.3.2011).
Αυτός ο θαυμασμός για το ΛΑΟΣ επισφραγίστηκε με τη συμμετοχή του στην τρικομματική κυβέρνηση Παπαδήμου, τον Νοέμβριο του 2011. Η σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. εξάλειψε μονομιάς το φιλοχουντικό προφίλ του κ. Καρατζαφέρη και των στελεχών του. Δεν απαιτήθηκε –και βέβαια δεν επιχειρήθηκε– καμιά αυτοκριτική τοποθέτηση γι’ αυτό.
Ακόμα και μετά την ανάδειξη των στελεχών αυτών σε κεντρικές θέσεις της κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη πριν από έναν χρόνο, το μόνο που φρόντισαν να απαρνηθούν οι Βορίδης και Γεωργιάδης ήταν το αντισημιτικό τους παρελθόν, το οποίο «καθάρισαν» μέσω δηλώσεων προς την κυβέρνηση του Ισραήλ. Για το φιλοχουντικό παρελθόν ούτε λέξη. Πώς πρέπει να ερμηνευτεί αυτό;
Οι «αναθεωρητές» και τα μέσα τους
Δεν πρόκειται για μεμονωμένα κρούσματα. Το 2017, τα πενήντα χρόνια από το πραξικόπημα τιμήθηκαν από τους θεωρητικούς της Δεξιάς με μια πρωτοφανή επιχείρηση ριζικής αναθεώρησης της πρόσφατης ιστορίας και εξωραϊσμού της χουντικής διακυβέρνησης. Ο καθηγητής του Yale που αναγνωρίζεται ως ιθύνων νους της επιχείρησης αυτής συνόψισε την άποψη αυτή και πάλι από την ίδια εφημερίδα:
«Μολονότι προερχόμενοι από τους κόλπους της σκληροπυρηνικής Δεξιάς, οι πραξικοπηματίες συνέβαλαν τελικά στον πλήρη εκδημοκρατισμό της Δεξιάς και διαμέσου αυτής και της χώρας. Δίχως τον Απρίλιο του ’67 δεν θα είχε υπάρξει ο Ιούλιος του ’74» (Στάθης Ν. Καλύβας, «Μια παράδοξη κληρονομιά», εφ. «Καθημερινή», 18.6.2017).
Αλλά αν είχε βάση ο εξωφρενικός αυτός ισχυρισμός, για ποιο λόγο καταδικάστηκαν οι πρωτεργάτες της χούντας σε ισόβια και απαιτήθηκε «αποχουντοποίηση» προκειμένου να αποκατασταθεί η δημοκρατία στον τόπο; (Βλ. τον τόμο «Η κληρονομιά ενός δικτάτορα. Παπαδόπουλος, Μιχαλολιάκος, Βορίδης» που κυκλοφόρησε με την «Εφ.Συν.» τον Απρίλιο του 2017).
Είχε προηγηθεί κατά τρία χρόνια η προσπάθεια του καθηγητή Ευάνθη Χατζηβασιλείου να απαλλάξει τον στρατό από την ευθύνη για το πραξικόπημα με το επιχείρημα ότι οι πραξικοπηματίες ήταν συνταγματάρχες, δηλαδή ανώτεροι και όχι ανώτατοι αξιωματικοί, συνεπώς «δεν διέθεταν τα εφόδια για να ασκήσουν ανώτατη ηγεσία».
Βέβαια είναι αστείος ο ισχυρισμός ότι ο «ανώτατος» Ζωιτάκης ήταν ικανότερος από τον «ανώτερο» Παπαδόπουλο, αλλά η ουσία είναι ότι o κ. Χατζηβασιλείου είναι μια από τις κύριες «δεξαμενές σκέψης» της Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη, από τον οποίο διορίστηκε το 2016 ως ένας από τους συντονιστές των ομάδων εργασίας για το πρόγραμμα του κόμματος.
Λέγεται από ορισμένους ότι και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν δίστασε να «αξιοποιήσει» στελέχη της Ακροδεξιάς μετά το 1977 και την κάμψη της απήχησης του κόμματός του. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά ουδέποτε ο ιδρυτής της Ν.Δ. επέτρεψε στα στελέχη αυτά να επισκιάσουν τον δικό του λόγο και να κατευθύνουν το κόμμα του, όπως συμβαίνει σήμερα. Το ελαφρυντικό του κ. Μητσοτάκη είναι ότι ακολουθεί την παράδοση της προδικτατορικής ΕΡΕ. Ξεχνά τον Καραμανλή της Μεταπολίτευσης και αντιγράφει τον Καραμανλή του 1961 και του 1966 (β. σχετ. το βιβλίο που μοίρασε η «Εφ.Συν.» τον Απρίλιο του 2017, «Το “μυστικό” του Εθνάρχη»). Το πού οδήγησε αυτή η πολιτική είναι γνωστό.
Μάκης Βορίδης: το τσεκούρι της μαύρης αντίδρασης
Πηγή: Katiousa
Ο Ευ. Αβέρωφ θέλοντας να δικαιολογήσει τη βία του “εθνικού Στρατού” στον εμφύλιο, είχε δανειστεί τη φράση του Κολοκοτρώνη “φωτιά και τσεκούρι” (που βέβαια τότε αναφερόταν στους προσκυνημένους, ενώ τώρα αυτοί ήταν στο άλλο στρατόπεδο) και την είχε χρησιμοποιήσει ως τίτλο του βιβλίου του. Η φωτιά θα μπορούσε να συμβόλιζε πολλά πράγματα, αλλά αν ψάχνουμε να βρούμε το τσεκούρι ενός σύγχρονου εμφυλίου πολέμου, αυτό θα ήταν ο Μάκης (Μαυρουδής) Βορίδης. Το οποίο η Δεξιά (ΝΔ και παραφυάδες) ουδέποτε έθαψε, αντιθέτως το πήρε στις αγκάλες της και το έθρεψε στοργικά, για να το αναδείξει σε ηγετικές θέσεις.
Η πολιτική διαδρομή του Βορίδη, που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1964, αναδεικνύει τον οργανικό δεσμό των διαφόρων “διαμερισμάτων” της δεξιάς πολυκατοικίας, παρά τος επιμέρους διαφορετικές αποχρώσεις στους τοίχους τους. Ξεκίνησε να ασχολείται με τα κοινά ως μαθητής που δραστηριοποιούνταν στη ΜΑΚΙ (τη μαθητική κίνηση της ΝΔ), σύντομα όμως διαφοροποιήθηκε και συμμετείχε στην οργάνωση “Ελεύθεροι Μαθητές”.
Τα επόμενα χρόνια τον συναντάμε επικεφαλής της νεολαίας της ΕΠΕΝ -του κόμματος των νοσταλγών της χούντας, με βασικό αίτημα την απελευθέρωση των πρωτεργατών της- όπου διαδέχτηκε το Νίκο Μιχαλολιάκο, το σημερινό αρχηγό της νεοναζιστικής χρυσής αυγής. Την ίδια περίοδο εφορμά με ένα τάγμα εφόδου εναντίον μιας κατάληψης αναρχικών, μετά τη δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά στο Πολυτεχνείο. Εκεί τον συλλαμβάνει ο φωτογραφικός φακός με δερμάτινο μπουφάν και του τσεκούρι (του πολέμου) ανά χείρας. Το 02′ η φωτογραφία δημοσιεύεται από τον Ιό της Ελευθεροτυπίας και η φήμη της ακολουθεί το Βορίδη ως σήμερα.
Την ίδια περίοδο επίσης διαγράφεται από το φοιτητικό σύλλογο της Νομικής όπου σπούδαζε. Από εκείνα τα χρόνια υπάρχει άλλη μια χαρακτηριστική φωτογραφία, όπου ο φακός τον απαθανατίζει σε φοιτητικό αμφιθέατρο, δίπλα στον Γ. Κατρούγκαλο, το σημερινό υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ που τότε ήταν στέλεχος της ΚΝΕ και κατακεραύνωνε το Βορίδη -ενώ σήμερα υπάρχει μεταξύ τους μια “αστική ευγένεια”.
Παρόλα αυτά, ο τελευταίος συνεχίζει τις σπουδές του και την επόμενη δεκαετία επιστρέφει στην πολιτική, ως επικεφαλής του Ελληνικού Μετώπου, όπου θέλει να αρθρώσει ένα διαφορετικό επιθετικό λόγο μιας… “σύγχρονης ακροδεξιάς” (όσο φαιδρό κι αυτοαναιρούμενο κι αν ακούγεται αυτό) που θα είχε ως αιχμή τον εθνικισμό και δε θα περιοριζόταν στην υπεράσπιση των ηγετικών στελεχών της Χούντας που ήταν έγκλειστοι. Ο Βορίδης συμμαχεί με τον πατέρα Πλεύρη, αναλαμβάνει διεθνείς πρωτοβουλίες με το Γάλλο φασίστα Λεπέν, αλλά δεν καταφέρνει να βγει από το πολιτικό περιθώριο. Μεταξύ άλλων εκφράζει την άποψη για τη “Σκύλλα του φιλελευθερισμού και τη Χάρυβδη του μαρξισμού”, δε θα αργήσει να βρει όμως τη δική του Ιθάκη στη “μεγάλη νεο-φιλελεύθερη παράταξη”, με ενδιάμεσο σταθμό το ΛΑΟΣ, που το συναντά την επόμενη δεκαετία (του 2000).
Συμμετέχει στα ψηφοδέλτιά του, γίνεται πρωτοκλασάτο στέλεχος και βουλευτής του κι έρχεται σε επιμέρους αντιπαραθέσεις με τον Καρατζαφέρη. Γίνεται υπουργός στην κυβέρνηση του τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμου, αφού ο ΛΑΟΣ γίνεται το ακροδεξιό δεκανίκι του δικομματισμού, για μια κυβέρνηση συνεργασίας. Όταν όμως επιλέγει -για λόγους τακτικής- να καταψηφίσει το δεύτερο μνημόνιο, σε αντίθεση με το πρώτο όπου ήταν πολύτιμο στήριγμα για το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, ο Βορίδης αρνείται να ακολουθήσει την κομματική γραμμή, μαζί με τον Άδωνη Γεωργιάδη και το μικρό Πλεύρη, και σύντομα διαγράφεται και ανακοινώνεται η προσχώρησή του(ς) στη Νέα Δημοκρατία.
Δεν εγκαταλείπει τις θέσεις του και τις αντικομμουνιστικές κορώνες, φροντίζει όμως να τις σερβίρει με έναν πιο προσεγμένο “εκλεπτυσμένο” λόγο. Γίνεται υπουργός του Σαμαρά, εκπρόσωπος της ΚΟ της ΝΔ, ενώ έχει μόνιμο στασίδι στην “Ανατροπή” του Πρετεντέρη. Πολλοί διακρίνουν πως έχει λέγειν και ηγετικές ικανότητες, θεωρώντας πως θα μπορούσε να γίνει αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Όσο κατάλληλο κι αν είναι όμως το πολιτικό περιβάλλον της ΝΔ για τις ιδέες του, όσο ευπρόσδεκτος κι αν είναι ο ωμός ενίοτε πλην συνεπής αντικομμουνισμός του, η εικόνα με το τσεκούρι τον κυνηγά ακόμα, θυμίζοντας τις πραγματικές του θέσεις -που ουδέποτε άλλαξε, απλώς διατυπώνει πλέον διαφορετικά. Κι έτσι παραμένει στην εφεδρεία με τιτιβίσματα σαν και το παρακάτω, βλέποντας το Γεωργιάδη αντιπρόεδρο να του κλέβει τη θέση και τη δόξα…
Αλήθεια που ανήκε κάποτε ο Βορίδης ο οποίος κυκλοφορούσε με τσεκούρι στο πανεπιστήμιο;;; Στην ΕΚΟΦ!!!
Εθνική Κοινωνική Οργάνωση Φοιτητών (Ε.Κ.Ο.Φ.): Μια φοιτητική παρακρατική οργάνωση
Ο όρος παρακράτος συνδέεται με δύο πράγματα. Πρώτον, με τους μηχανισμούς που κινούνται έξω από το επίσημο κράτος (άρα κινούνται παράνομα και κυρίως συνωμοτικά), αλλά και με μηχανισμούς που χρησιμοποιούν τον επίσημο κρατικό μηχανισμό και τοποθετούν ανθρώπους-κλειδιά σε καίριες θέσεις. Οι συγκεκριμένοι μηχανισμοί χρηματοδοτούνται, καθοδηγούνται και καλύπτονται από την κυβέρνηση, η οποία τους ζητά να εξουδετερώνουν πολιτικούς αντιπάλους ή να πραγματοποιούν πολλαπλά εγκλήματα (π.χ. νοθεία και εκβιασμό κατά τη διάρκεια εκλογικών περιόδων) με απώτερο στόχο αυτή να παραμένει στην εξουσία.
Δεύτερον, αφορά τους μηχανισμούς που δρουν μέσα και έξω από το κράτος και θέτουν ως στόχο την ανατροπή μιας κυβέρνησης, η οποία στέκεται εμπόδιο στα οικονομικά και πολιτικά σχέδια μιας ομάδας. Αυτοί κυρίως βρίσκονται στον στρατό, την αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες. Το παρόν άρθρο θα εξετάσει την παρείσφρηση αυτών των μηχανισμών στα πανεπιστήμια της δεκαετίας του ‘60.
Η Εθνική Κοινωνική Οργάνωση Φοιτητών (Ε.Κ.Ο.Φ.) δημιουργήθηκε σε μια περίοδο ανόδου και ωρίμανσης του φοιτητικού κινήματος. Οι λόγοι κινητοποίησης οφείλονται στην αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης Ε.Ρ.Ε. του Κωνσταντίνου Καραμανλή (διπλασιασμός των διδάκτρων Ανωτάτης Παιδείας, κλείσιμο φοιτητικών εστιών, χαμηλά κονδύλια για παιδεία κ.τ.λ.). Η ίδρυση της Ε.Κ.Ο.Φ. Αθηνών έγινε στις 9 Δεκεμβρίου 1959, ενώ της Θεσσαλονίκης στις 5 Μαρτίου 1961. Το επίσημο καταστατικό ιδρύσεως της προέβλεπε α) παροχή «παντοειδούς» βοήθειας εις τους φοιτητάς-σπουδαστάς, β) την δι’ επιστημονικών μεθόδων ανάπτυξιν των ελληνικών και οικονομικών θεσμών και προβλημάτων και γ) την μέριμνα «διά την προώθησιν και επίλυσιν των διαφόρων φοιτητικών και εθνικών ζητημάτων».
Ακόμη, εντός της οργάνωσης υπήρχαν ακροδεξιά άτομα που είχαν ανοικτή συνεργασία με την ασφάλεια. Στόχοι της οργάνωσης ήταν να υποδουλώσει τους φοιτητικούς συνδικαλιστικούς συλλόγους στην κυριαρχία της Ε.Ρ.Ε., να αποδιοργανώσει τους συνδικαλιστικούς συλλόγους, να σταματήσει τους αγώνες, αλλά και να προπαγανδίσει την αντιεκπαιδευτική πολιτική που ακολουθούσε η κυβέρνηση. Η ίδια η οργάνωση προβλήθηκε ως ακομμάτιστη, καθαρά φοιτητική οργάνωση, η οποία δεν θα είχε να κάνει με κομματική εκμετάλλευση. Όπως σημειώνει ο Ανδρέας Λεντάκης: «ήταν μια κίνηση “από μέσα”, προκειμένου να μην φανεί ξεκάθαρα η Ε.Ρ.Ε.».
Προκειμένου να παγιώσει ευρύτερα τη θέση της, η Ε.Κ.Ο.Φ. χρησιμοποίησε ορισμένες μεθόδους. Αρχικά χρησιμοποίησε την εξαγορά. Στις 17 Ιουνίου 1961, ο Σύλλογος Φοιτητών Ιατρικής Αθηνών κατήγγειλε απόπειρα δωροδοκίας προς τα μέλη του Συμβουλίου, ενώ ορισμένοι φοιτητές Νομικής κατήγγειλαν Ε.Κ.Ο.Φίτες ότι τους προσέγγισαν για ψηφοθηρία, δίνοντάς τους ως αντάλλαγμα δωρεάν μαθήματα φροντιστηρίου για ένα τρίμηνο. Και ενώ η εξαγορά δεν «έπιασε» τον στόχο της, η Ε.Κ.Ο.Φ. ακολούθησε τον δρόμο του χαφιεδισμού.
Πιο συγκεκριμένα, λόγω της στενής επαφής που είχαν με ηγετικά πρόσωπα της Ασφάλειας, αρκετοί φοιτητές παρακολουθούνταν, ενώ στην μεγάλα συλλαλητήρια του 114 (Απρίλιος 1962) υποδείκνυαν τους συναδέλφους τους στους αστυνομικούς. Επιπρόσθετα, ενώ είχαν καταδικαστεί πολλά μέλη της λόγω επιθέσεων (π.χ. Μπρατάκος, Φύσσας, κ.λ.π.), η αστυνομία δεν είχε συλλάβει ποτέ κανέναν. Παράλληλα, λόγω του αντικομμουνιστικού μίσους που έτρεφε, διαρκώς προκαλούσε με χιλιάδες αφίσες στην πρωτεύουσα, προπαγανδίζοντας την κυβερνητική πολιτική. Οι αφίσες φρουρούνταν από αστυνομικούς και όσοι τις έσκιζαν συλλαμβάνονταν.
Ο παρακρατικός χαρακτήρας της οργάνωσης αποδεικνύεται και μέσα από μια σειρά οικονομικών δεσμών που είχε συνάψει. Αρχικά, το Βήμα στις 13 Ιουλίου 1963 αποκάλυψε ότι η Ε.Κ.Ο.Φ. Θεσσαλονίκης ελεγχόταν από την Κ.Υ.Π., καθώς μηνιαίως της κατέβαλε οικονομική ενίσχυση για τα γραφεία της. Επίσης, το τηλέφωνο της Ε.Κ.Ο.Φ. Αθηνών ανήκε σε ανώτατο υπάλληλο του Υπουργείου Προεδρίας, τον Άγγελο Προκοπίου. Είναι γεγονός ότι τα χρήματα που δαπανούσε η Ε.Κ.Ο.Φ. δεν προέρχονταν μόνο από τις συνδρομές των μελών της, καθώς αυτά ήταν λίγα. Επιπλέον, το όργανο της Ε.Κ.Ο.Φ. «Ηχώ των Σπουδαστών» τυπωνόταν ως το 1961 στο στρατιωτικό τυπογραφείο, χωρίς να αναγράφει τον τυπογράφο. Ακόμα, στις εκλογές του ‘61 πραγματοποίησαν έναντι αντιτίμου «διαφωτιστικές» ομιλίες σε χωριά και κωμοπόλεις της Βορείου Ελλάδας, διακινώντας 60.000 παράνομα έντυπα προπαγανδιστικού υλικού. Τέλος, η κυβέρνηση διόριζε σε δημόσιες ή κομματικές θέσεις Ε.Κ.Ο.Φίτες (π.χ. ο Μπρατάκος, Αντιπρόεδρος της Ε.Κ.Ο.Φ., εργάστηκε στα κεντρικά γραφεία της Ε.Ρ.Ε.).
Κατά τη διάρκεια του ανένδοτου αγώνα, της αποστασίας και μέχρι τη διάλυση της οργάνωσης, τα περιστατικά βίας σημείωναν γεωμετρική πρόοδο. Η κυβέρνηση κάλυπτε αρκετά από αυτά, καθώς δεν δημοσιεύονταν στον Τύπο ή στο ραδιόφωνο. Η άσκηση ωμής βίας σε διάφορες συγκεντρώσεις είχε ως αποτέλεσμα αρκετούς τραυματισμούς ή ακόμα και δολοφονίες φοιτητών. Επίσης, μία γνωστή μέθοδος που ακολούθησε και η Ε.Κ.Ο.Φ. ήταν οι αντισυγκεντρώσεις, οι οποίες είχαν ως στόχο να πλήξουν τους δίκαιους αγώνες των φοιτητών.
Η οργάνωση μετά και την φυγή Καραμανλή στο Παρίσι σταδιακά έχανε τα ερείσματά της. Εντός της οργάνωσης υπήρχαν αντιρρησίες και διαρκώς ετίθεντο ζητήματα ηγεσίας. Όλα αυτά οδήγησαν στη διάλυσή της το 1967.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Λεντάκης, Ανδρέας (2000), Το παρακράτος και η 21η Απριλίου, Αθήνα: Εκδ. Προσκήνιο
- tvxs.gr (2016), Η δράση της ΕΚΟΦ. Διαθέσιμο εδώ
