Το τέλος του Ιουδαϊσμού… Δεν μπορείς να καταλάβεις το νόημα αυτού που συμβαίνει σήμερα στο Ισραήλ αν δεν καταλάβει κανείς ότι ο Σιωνισμός συνιστά διπλή άρνηση της ιστορικής πραγματικότητας του Ιουδαϊσμού.
Όχι μόνο ο Σιωνισμός αντιπροσωπεύει το αποκορύφωμα αυτής της διαδικασίας αφομοίωσης που, ξεκινώντας από τα τέλη του 18ου αιώνα, έχει διαγράψει προοδευτικά την εβραϊκή ταυτότητα, στην πραγματικότητα, καθώς μεταφέρει το χριστιανικό έθνος-κράτος στους Εβραίους.
Αυτό που είναι καθοριστικό είναι ότι, όπως έχει δείξει ο Amnon Raz-Krakotzkin σε μια υποδειγματική μελέτη, το θεμέλιο της σιωνιστικής συνείδησης είναι μια άλλη άρνηση, η άρνηση του Galut, δηλαδή της εξορίας ως αρχής κοινή σε όλες τις ιστορικές μορφές του Ιουδαϊσμού όπως γνωρίζουμε. το.
Οι προϋποθέσεις της έννοιας της εξορίας προηγούνται της καταστροφής του Δεύτερου Ναού και είναι ήδη παρούσες στη βιβλική βιβλιογραφία.
Η εξορία είναι η ίδια η μορφή της ύπαρξης των Εβραίων στη γη και ολόκληρη η εβραϊκή παράδοση, από το Μισνά μέχρι το Ταλμούδ, από την αρχιτεκτονική της συναγωγής στη μνήμη των βιβλικών γεγονότων, συλλήφθηκε και έζησε στην προοπτική της εξορίας.
Για έναν Ορθόδοξο Εβραίο, ακόμη και οι Εβραίοι που ζουν στο κράτος του Ισραήλ είναι εξόριστοι. Και το Κράτος σύμφωνα με την Τορά, που οι Εβραίοι περιμένουν με τον ερχομό του Μεσσία, δεν έχει καμία σχέση με ένα σύγχρονο εθνικό κράτος, τόσο που στο κέντρο του βρίσκονται ακριβώς η ανοικοδόμηση του Ναού και η αποκατάσταση των θυσιών, για το οποίο το κράτος του Ισραήλ δεν θέλει καν να ακούσει.
Και καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι η εξορία κατά τον Ιουδαϊσμό δεν είναι μόνο η κατάσταση των Εβραίων, αλλά αφορά την ελαττωματική κατάσταση του κόσμου στην ακεραιότητά του.
Σύμφωνα με ορισμένους Καμπαλιστές, συμπεριλαμβανομένου του Luria, η εξορία ορίζει την ίδια την κατάσταση της θεότητας, η οποία δημιούργησε τον κόσμο εξορίζοντας τον εαυτό της από τον εαυτό της και αυτή η εξορία θα διαρκέσει μέχρι την έλευση του Tiqqun, δηλαδή την αποκατάσταση της αρχικής τάξης.
Αυτή ακριβώς η ανεπιφύλακτη αποδοχή της εξορίας, με την απόρριψη που συνεπάγεται κάθε σημερινή μορφή κράτους, είναι που καθιερώνει την ανωτερότητα των Εβραίων σε σχέση με τις θρησκείες και τους λαούς που έχουν συμβιβαστεί με το κράτος.
Οι Εβραίοι είναι, μαζί με τους Τσιγγάνους, ο μόνος λαός που απέρριψε την κρατική μορφή, δεν έχει κάνει πολέμους και ποτέ δεν βάφτηκε με το αίμα άλλων λαών.
Αρνούμενος την εξορία και τη διασπορά στις ρίζες τους στο όνομα ενός εθνικού κράτους, ο Σιωνισμός έχει ως εκ τούτου προδώσει την ίδια την ουσία του Ιουδαϊσμού.
Δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει, λοιπόν, αν αυτή η απομάκρυνση προκάλεσε μια άλλη εξορία, αυτή των Παλαιστινίων και οδήγησε το κράτος του Ισραήλ να ταυτιστεί με τις πιο ακραίες και αδίστακτες μορφές του σύγχρονου έθνους-κράτους.
Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η επίμονη διεκδίκηση της ιστορίας, από την οποία η διασπορά σύμφωνα με τους Σιωνιστές θα είχε αποκλείσει τους Εβραίους.
Αλλά αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι ο Ιουδαϊσμός, που δεν πέθανε στο Άουσβιτς, ίσως γνωρίζει το τέλος του σήμερα.
Giorgio Agamben σήμερα
* = Ο Giorgio Agamben είναι νομικός, φιλόσοφος και θεολόγος αρμενικής καταγωγής μεταξύ των πιο έγκυρων εν ζωή, που ασχολείται γενικά με θέματα πολιτικής φιλοσοφίας (ιδίως τις έννοιες της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, της εξόδου, της κυριαρχίας και της βιοπολιτικής), του χριστιανικού και εβραϊκού μυστικισμού, της αγγελολογίας , ιστορία της τέχνης και της λογοτεχνίας.
Ασχολούνται μεταξύ άλλων: Walter Benjamin, Jacob Taubes, Alexandre Kojève, Michel Foucault, Carl Schmitt, Aby Warburg, Paul of Tarsus.
Ο Agamben σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης, όπου το 1965 έγραψε μια αδημοσίευτη διατριβή για την πολιτική σκέψη της Simone Weil.
Ο Agamben συμμετείχε στα σεμινάρια Le Thor του Martin Heidegger (για τον Ηράκλειτο και τον Hegel) το 1966 και το 1968.
Στη δεκαετία του 1970, ασχολήθηκε κυρίως με τη γλωσσολογία, τη φιλολογία, την ποιητική και θέματα του μεσαιωνικού πολιτισμού.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Agamben άρχισε να επεξεργάζεται τις πρωταρχικές του ανησυχίες, αν και οι πολιτικές τους έννοιες δεν ήταν ακόμη σαφείς.
Το 1974-1975 ήταν υπότροφος στο Ινστιτούτο Warburg του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, χάρη στην ευγένεια της Frances Yates, την οποία γνώρισε μέσω του Italo Calvino.
Κατά τη διάρκεια αυτής της συναναστροφής, ο Agamben άρχισε να αναπτύσσει το δεύτερο βιβλίο του, Stanzas (1977).
Ο Agamben ήταν κοντά στους ποιητές Giorgio Caproni και José Bergamín και στην Ιταλίδα μυθιστοριογράφο Elsa Morante, στην οποία αφιέρωσε τα δοκίμια «The Celebration of the Hidden Treasure» (στο τέλος του ποιήματος) και «Parody» (στο Βήμα) .
Υπήρξε φίλος και συνεργάτης επιφανών διανοουμένων όπως ο Pier Paolo Pasolini (στον οποίο το Ευαγγέλιο κατά Ματθαίο έπαιξε τον ρόλο του Φίλιππου), ο Italo Calvino (με τον οποίο συνεργάστηκε, για λίγο, ως σύμβουλος του εκδοτικός οίκος Einaudi και ανέπτυξε σχέδια για ένα περιοδικό), Ingeborg Bachmann, Pierre Klossowski, Guy Debord, Jean-Luc Nancy, Jacques Derrida, Antonio Negri, Jean-François Lyotard και πολλοί, πολλοί άλλοι.
Οι ισχυρότερες επιρροές του περιλαμβάνουν τον Μάρτιν Χάιντεγκερ, τον Βάλτερ Μπέντζαμιν και τον Μισέλ Φουκώ.
Ο Agamben επιμελήθηκε τα συγκεντρωμένα έργα του Benjamin σε ιταλική μετάφραση μέχρι το 1996 και αποκάλεσε τη σκέψη του Benjamin «το αντίδοτο που μου επέτρεψε να επιβιώσω από τον Heidegger».
Το 1981, ο Agamben ανακάλυψε πολλά σημαντικά χαμένα χειρόγραφα του Benjamin στα αρχεία της Nationale Bibliothèque de France.
Ο Benjamin είχε αφήσει αυτά τα χειρόγραφα στον Georges Bataille όταν έφυγε από το Παρίσι λίγο πριν πεθάνει.
Τα πιο σχετικά με το μεταγενέστερο έργο του ίδιου του Agamben ήταν τα χειρόγραφα του Benjamin για τις διατριβές του On the Concept of History.
Ο Agamben έχει εμπλακεί από τη δεκαετία του ’90 σε μια συζήτηση με τα πολιτικά κείμενα του γερμανού νομικού Carl Schmitt, εκτενέστερα στη μελέτη State of Exception (2003).
Τα πρόσφατα γραπτά του επεξεργάζονται επίσης τις έννοιες του Michel Foucault, τον οποίο αποκαλεί «έναν μελετητή από τον οποίο έχω μάθει πολλά τα τελευταία χρόνια».
Η πολιτική σκέψη του Agamben θεμελιώθηκε στις αναγνώσεις του Αριστοτέλη Πολιτική, Νικομάχεια Ηθική και πραγματεία Περί Ψυχής, καθώς και στις παραδόσεις που αφορούν αυτά τα κείμενα στην ύστερη αρχαιότητα και τον Μεσαίωνα.
Στο μεταγενέστερο έργο του, ο Agamben παρεμβαίνει στις θεωρητικές συζητήσεις μετά τη δημοσίευση του δοκιμίου της Nancy La communauté désoeuvrée (1983) και της απάντησης του Maurice Blanchot, La communauté inevouable (1983). Αυτά τα κείμενα ανέλυσαν την έννοια της κοινότητας σε μια εποχή που η Ευρωπαϊκή Κοινότητα ήταν υπό συζήτηση.
Ο Agamben πρότεινε το δικό του μοντέλο κοινότητας που δεν θα προϋπέθετε κατηγορίες ταυτότητας στο The Coming Community (1990).
Εκείνη την εποχή, ο Agamben ανέλυσε επίσης την οντολογική κατάσταση και την «πολιτική» στάση του Bartleby (από το διήγημα του Herman Melville) – ενός συγγραφέα που «προτιμά να μην γράφει».
Επί του παρόντος, ο Agamben διδάσκει στην Accademia di Architettura di Mendrisio (Università della Svizzera Italiana) και έχει διδάξει στο Università IUAV di Venezia, στο International Collège de Philosophie στο Παρίσι και στο European Graduate School στο Saas-Fee της Ελβετίας. Προηγουμένως δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Ματσεράτα και στο Πανεπιστήμιο της Βερόνα, αμφότερα στην Ιταλία.
Έχει επίσης πραγματοποιήσει επισκέψεις σε πολλά αμερικανικά πανεπιστήμια, από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϋ έως το Πανεπιστήμιο Northwestern και στο Πανεπιστήμιο Heinrich Heine του Ντίσελντορφ.
Ο Agamben έλαβε το Prix Européen de l’Essai Charles Veillon το 2006.
Στις αρχές του 2004 παραιτήθηκε από τη διδασκαλία ενός μαθήματος στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, όπου είχε προσκληθεί, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τους νέους κανόνες για την είσοδο αλλοδαπών στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής που απαιτούν εγγραφή και λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων.
Το 2013 τιμήθηκε με το βραβείο Dr. Leopold Lucas από το Πανεπιστήμιο του Tübingen για το έργο του με τίτλο Leviathans Rätsel (Το αίνιγμα του Λεβιάθαν, μετάφραση στα αγγλικά από τον Paul Silas Peterson).
