Κανένα στρατιωτικό χτύπημα ΔΕΝ θα γίνει στο Ιράν… Αυτό είναι το πιο πιθανό… Τώρα το τι ακούγεται από όλες τις πλευρές και μπερδεύει τον κόσμο, είναι μέσα στο παιχνίδι… Εμείς θα δούμε ποιος είναι ο τρόπος με τον οποίο η σκιώδης διπλωματία σταματά την τυμπανοκρουσία γύρω από το Ιράν. Αυτό μπορεί να συναχθεί από αμερικανικά σχόλια και αναφορές.
Οι Ιρανοί ηγέτες, που αναγκάστηκαν σε γεωπολιτική υποχώρηση μετά από αυτή τη σειρά καταστροφικών σοκ επειδή δεν συνειδητοποίησαν το βαρύ χέρι που τους περίμενε, θεωρούν το σημερινό καθεστώς ιερό. Σε αυτή τη βάση, μπορεί να είναι διατεθειμένοι να φτάσουν στα άκρα για την υπεράσπισή του, δηλαδή να επιτεθούν σε αμερικανικές βάσεις και συμφέροντα σε όλη τη Μέση Ανατολή. Αν και ορισμένοι πιστεύουν ότι οι Αγιατολάχ θα επιχειρήσουν να απορροφήσουν οποιοδήποτε στρατιωτικό χτύπημα, εφόσον η προτεραιότητα (η ιδεολογική προτεραιότητα) παραμένει η επιβίωση του καθεστώτος.
Μια στρατιωτική σύγκρουση που είναι βέβαιο ότι θα ανάψει φωτιές σε περισσότερα από ένα μέρη σημαίνει αυτόματα καταφυγή σε πυρηνικό χτύπημα, το οποίο είναι το παλιό όνειρο των «ισραηλινών» να τρομοκρατήσουν την περιοχή και να την περιορίσουν σύμφωνα με τη Βίβλο. Επιπλέον, η αμερικανική δεξιά πιστεύει ότι η αναδιοργάνωση του παγκόσμιου χάρτη, σύμφωνα με τον William Kristol, απαιτεί την αποκατάσταση της «πυρηνικής νύχτας»!
Αλλά ακριβώς όπως ο διοικητής των Στρατηγικών Δυνάμεων των ΗΠΑ, στρατηγός John Hyten, σήκωσε την κόκκινη κάρτα στο πρόσωπο του Ντόναλντ Τραμπ το 2017, όταν σκέφτηκε να χτυπήσει τη Βόρεια Κορέα με το πυρηνικό και πυραυλικό της οπλοστάσιο, το οποίο αποτελούσε απειλή για τη στρατηγική ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους στον Ειρηνικό, υποστηρίζοντας ότι υπήρχαν άλλα μέσα για να περιοριστεί ο σημερινός στρατηγός Κιμ Τζονγκ-ουν. Πόσο μάλλον τώρα, ειδικά από τη στιγμή που το Ιράν δεν αποτελεί πλέον καμία απειλή για την ασφάλεια της Αμερικής και των συμμάχων της.
Αξιοσημείωτο ήταν ότι στο αποκορύφωμα της κλιμάκωσης των μέσων ενημέρωσης κατά του Ιράν, που συμπίπτουν με την κλιμάκωση των κυρώσεων, οι υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ δημοσίευσαν έκθεση που επιβεβαίωνε ότι η Ισλαμική Δημοκρατία δεν κατασκευάζει πυρηνικά όπλα. Αυτό σημαίνει ότι οι διπλωματικοί δίαυλοι ανοίγουν όλο και περισσότερο, καθώς και την απουσία οποιασδήποτε δικαιολογίας για στρατιωτικό χτύπημα.
Η έκθεση επικεντρώθηκε στην Κίνα, η οποία «κατέχει την ικανότητα να χτυπήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες με συμβατικά όπλα μέσω κυβερνοεπιθέσεων και στοχεύοντας τα διαστημικά της στοιχεία. Επιδιώκει επίσης να εκτοπίσει τις Ηνωμένες Πολιτείες από τον θρόνο της τεχνητής νοημοσύνης έως το 2030 (με δραματικές επιπτώσεις για την ηγεσία τους στον κόσμο). Η έκθεση αναφέρει επίσης ότι η Ρωσία «αναπτύσσει έναν δορυφόρο ικανό να φέρει πυρηνικό όπλο, το οποίο θα μπορούσε να έχει καταστροφικές συνέπειες για την Αμερική και τον κόσμο».
Οι Ιρανοί, που είναι έκπληκτοι με την αποκάλυψη των στρατιωτικών τους μυστικών (πιστεύεται ότι αποτρέπουν τους εχθρούς τους), ανακοίνωσαν, μέσω του Ταξίαρχου Amir Ali Hajizadeh, διοικητή των Αεροδιαστημικών Δυνάμεων, ένα «στρατηγικό όπλο που είναι αδύνατο να παράγουν οι εχθροί». Εξήγησε ότι «κανένα μέρος δεν θα είναι σε θέση να αναπτύξει ένα αντίμετρο ικανό να το εξουδετερώσει, δεδομένου ότι ταξιδεύει με ταχύτητα 13 φορές μεγαλύτερη από την ταχύτητα του ήχου έξω από την ατμόσφαιρα». Ο απόστρατος στρατηγός Hossein Kanaani, ένας από τους πιο εξέχοντες ιδρυτές των Φρουρών της Επανάστασης, το περιέγραψε ως «όπλο πλάσματος», ένα κατευθυνόμενο όπλο που δεν προκαλεί μαζική καταστροφή όπως μια πυρηνική βόμβα.
Το πλάσμα είναι γνωστό ως η «τέταρτη κατάσταση της ύλης» (οι τρεις καταστάσεις είναι στερεό, υγρό και αέριο), όπου το αέριο θερμαίνεται σε πολύ υψηλή θερμοκρασία, καθιστώντας το όπλο έναν εξαιρετικά αποδοτικό ηλεκτρικό αγωγό, ικανό να παράγει τεράστια θερμική και ηλεκτρομαγνητική ενέργεια.
Το Ιράν υποχωρεί, ενώ η Τουρκία προχωρά.
Ενώ το Ιράν συνορεύει με την Κασπία Θάλασσα και τον Κόλπο και ελέγχει το Στενό του Ορμούζ, που συνδέει τον Κόλπο με τον Ινδικό Ωκεανό, η Τουρκία συνορεύει με τη Μεσόγειο, τη Μαύρη Θάλασσα, το Αιγαίο και τη Θάλασσα του Μαρμαρά και ελέγχει το στενό των Δαρδανελίων, που συνδέει τη Μαύρη Θάλασσα με τη Μεσόγειο. Το ερώτημα που τίθεται από τους Ισραηλινούς είναι ποιο από τα δύο αποτελεί μεγαλύτερη απειλή για αυτούς: το σιιτικό Ιράν, του οποίου η επιρροή περιορίζεται στις σιιτικές μειονότητες σε ορισμένες χώρες της περιοχής και ποια πρόσφατα γεγονότα οδήγησαν στην επιστροφή του στο «περσικό οροπέδιο».
Ή η σουνιτική Τουρκία, η οποία έχει κυριαρχήσει στην «κινούμενη ιδεολογία» ή «πολύχρωμη ιδεολογία», όπως την περιέγραψε ο δημοσιογράφος Kadri Gürsel, χωρίς να απομακρύνεται πάντα από την αμερικανική και ακόμη και την «ισραηλινή» σφαίρα, φτάνοντας στο σημείο να προσφέρει στον Μπέντζαμιν Νετανιάχου την έναρξη συρροϊσραηλινών συνομιλιών σε ένα τουρκικό θέρετρο ως τρόπο εξομάλυνσης των σχέσεων μεταξύ της Δαμάς και της Τελέσας. Ο Νετανιάχου απέρριψε αυτή την προσφορά, καθώς έχει ένα βιβλικό όραμα για τον χάρτη της Μέσης Ανατολής, το οποίο διαφέρει από το σουλτανικό όραμα.
Το Ιράν δεν έχει διεθνή υποστηρικτή οποιασδήποτε στρατηγικής διάστασης. Η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ, με σύγχρονο στρατό και αποτελεσματική αεροπορία. Έχει επίσης αποκτήσει το ρωσικό σύστημα SS-400 και η βάση του Ιντσιρλίκ περιέχει 50 πυρηνικές βόμβες. Οι δυνάμεις της αναπτύσσονται στο Κατάρ, βαθιά στον Κόλπο και στη Λιβύη στην αφρικανική πλευρά του αραβικού κόσμου. Επιδιώκει να δημιουργήσει μια βάση στην Ερυθρά Θάλασσα στο Σουδάν, μόλις σταθεροποιηθεί η κατάσταση εκεί. Εξ ου και ο υπαινιγμός του Ισραηλινού καθηγητή Naakov Nagel για το τουρκικό τόξο, το οποίο «θα πρέπει να ληφθεί υπόψη τώρα».
Έρευνα που δημοσιεύτηκε από το Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών Jaffe κάνει πολλά για τις φιλοδοξίες του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος μέχρι στιγμής κάνει τα πάντα για να φοράει το σουλτανικό φέσι. Πολλά κεφάλια θάφτηκαν κάτω από τα ερείπια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά την εμπειρία του 2011 στη Συρία, η οποία σταμάτησε μπροστά στο ρωσικό τείχος, αναβιώνει την εμπειρία το 2024, αφού το «Ισραήλ», με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, πέτυχε να αλλάξει τα στρατηγικά μονοπάτια της Μέσης Ανατολής. Αλλά αυτή τη φορά, συγκρούστηκε με το «ισραηλινό ραβδί», σπρώχνοντάς τον στη συριακή γωνία, μόλις σκέφτηκε να στείλει τουρκικές δυνάμεις στη Δαμασκό και να δημιουργήσει αεροπορική βάση στην Παλμύρα (στρατιωτική βάση εναντίον ποιών);
Γνωρίζουμε ότι η εστίαση του «ισραηλινού» στο «ιρανικό τέρας» και τα στρατιωτικά του σχέδια επιδιώκει να αυξήσει το επίπεδο ρήξης μεταξύ των δύο ακτών του Κόλπου, εάν επιστρέψουμε στην ιδεολογική δομή του καθεστώτος στο Ιράν και στη λογοτεχνία της επανάστασης, έτσι ώστε η σύγκρουση τώρα, αν και υπό το πρίσμα της αμερικανικής πόλωσης, να πάρει μια πιο σύνθετη τροπή. Το σίγουρο εδώ είναι ότι δεν θα υπάρξει στρατιωτικό χτύπημα κατά του Ιράν. Είναι αλήθεια ότι η κλιμάκωση στην Υεμένη είναι μια κλιμάκωση τακτικής, ως προετοιμασία για το άνοιγμα των θυρών του ξενοδοχείου «Coburg» στη Βιέννη σε διαπραγματεύσεις διαφορετικού είδους, και υπό διαφορετικές συνθήκες…
