Πως να Ξεχάσω… Ποτέ άλλοτε στην ιστορία τόσοι πολλοί, δεν μίσησαν τόσους λίγους. Δεν θα ξεχάσω κανέναν από αυτούς που θέλησαν να μου στερήσουν το όνειρο για έναν καλύτερο και ελεύθερο κόσμο.. Και Μόνο μου μέλημα, είναι να κάνω τ’ όνειρο πραγματικότητα κι όσο μπορώ, να κάνω το ανέφικτο εφικτό. Και θα με βρουν μπροστά τους!!! Πρέπει όλους να μας βρουν μπροστά τους.. Όλους όσους πιστεύουμε στο όνειρο για μια ελεύθερη ανθρωπότητα…
Άρθρο του Κυριάκου Κυτούδη
Μικρά παιδιά και είμαστε ξανά στο μάθημα της βοτανολογίας. Όχι στην τάξη φυσικά, στην εξοχή και με περισσή επιμέλεια οι διδάσκαλοι μας διδάσκουν τις θεραπευτικές τους ιδιότητες. Τα πάντα για την νοητική, ψυχική και σωματική μας υγεία. Από τα καλύτερα ίσως μαθήματα.
Ζούμε σε μιαν ιδανική πολιτεία!
Ο πρώτος στόχος της πολιτείας είναι να γίνουμε ώριμοι και σκεπτόμενοι πολίτες. Μας διδάσκουν ιδέες, αξίες, ιδεώδη και ιδανικά. Πρωτίστως, στην ιδανική πολιτεία διδασκόμαστε ποίηση και μουσική, για να καλλιεργήσουμε τα υψηλά ιδεώδη και μετά τα υπόλοιπα μαθήματα.
Μας διδάσκουν την ελευθερία του πνεύματος, την ανδρεία, την ευγενή άμιλλα. Μας διδάσκουν τα μυστικά της φύσης, που κατά τον Αριστοτέλη είναι τέλεια, μαθηματική και αλάνθαστη. Μέχρι την ενηλικίωσή μας, μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε αυτήν την τελειότητα σε όλες τις εκφάνσεις της μέσω των μαθηματικών και πρωτίστως, αναγνωρίζοντας παντού τον άρρητο αριθμό γνωστό ως «χρυσό Φ», που είναι παντού στο σύμπαν. Μαθαίνουμε όλα τα αθλήματα και τον περισσότερο χρόνο, τον περνάμε στα δάση, τόσο για την εκμάθηση αλλά και για να ενδυναμώσουμε το ανοσοποιητικό μας, παιδιά βλέπεις….. είμαστε ακόμη στην ανάπτυξη.
Οι διδάσκαλοι μας μιλούνε ώρες ατέλειωτες για να μάθουμε να σκεφτόμαστε, να αποκτήσουμε κριτική σκέψη και αντιληπτική ικανότητα, να γίνουμε ενεργοί πολίτες μετέχοντας στα κοινά, να έχουμε και πολιτική άποψη της ευνομούμενης πολιτείας. Γνωρίζουμε πλέον σαν δεύτερη φύση μας τα Αριστοτελικά ιδεώδη για την πορεία της ζωής μας. Γνωρίζουμε τα μυστικά του Ιπποκράτη για το σώμα μας, τα μαθηματικά μέσω του Πυθαγόρα και τόσα μα τόσα άλλα…
Μας προετοιμάζουν, μας προετοιμάζουν, μας προετοιμάζουν για να γίνουμε ιδανικοί πολίτες και το μεγαλύτερο φυσικά ιδανικό, που είναι η ελευθερία και μας ξορκίζουν, να μην το χαρίσουμε ποτέ και για τίποτα. Ποτέ και για τίποτα. Με αυτήν την παραδοχή κοιμόμαστε και με αυτήν ξυπνάμε, κάθε φορά μα κάθε φορά.
Τι υπέροχος κόσμος Θε μου, λες και είναι αγγελικά πλασμένος!
Και ξαφνικά, ένα δάκρυ κύλησε, ένιωσα απέραντα προδότης, μα… γιατί αργεί; Γιατί αργεί; Κανείς δεν μίλησε, κανείς δεν είπε τίποτα Θε μου, κανείς, και δεν χτυπούνε κι οι καμπάνες!!! Η ώρα είναι 12:02 τα μεσάνυχτα. Θα έπρεπε να έχει ήδη αναστηθεί, μα γιατί αργεί; Γιατί αργεί; Πώς γίνεται φέτος «για πρώτη φορά» να μην αναστηθεί ο Χριστός; Πώς γίνεται Θε μου;
Τελικά, όνειρο ήταν η ιδανική πολιτεία, μια ουτοπία, η πραγματικότητα είναι μια δυστοπία στο έτος 2020, λίγο μετά την Ανάσταση αλλά φέτος, δεν αναστήθηκε… Και άρχισα να κλαίω με λυγμούς για την απέραντη προδοσία… Και περνούσανε οι μέρες, οι εβδομάδες και οι μήνες και πάλι έναν χρόνο μετά, ξανά στην ίδια προδοσία κι εγώ, στο ίδιο μέρος σε μια απέραντη μοναξιά, σε ένα απέραντο τίποτα δίχως παρόν και μέλλον.
Δεν έχω που να πάω. Οι φίλοι γίνανε εχθροί, οι συγγενείς μου ξένοι, οι γείτονες καχύποπτοι, οι συνάδελφοι επιφυλακτικοί και οι υπόλοιποι, βλέποντας το πρόσωπό μου με θεωρούν εν δυνάμει δολοφόνο, αλλά που να πάω!!! Παντού απαγορεύεται. Αν πάω στο δάσος μπορεί να το μολύνω, αν πάω στην θάλασσα μπορεί εξ’ αιτίας μου να αρρωστήσουν ακόμη και οι δρόμοι, οι πέτρες κι ο αγέρας κινδυνεύουν πλέον από μένα.
Που να πάω, μα κι αν τολμήσω να πάω κάπου θα πρέπει να έχω άδεια, αλλιώς θα τιμωρηθώ. Γιατί; Να περπατήσω θέλω, να δω τον ήλιο, να δω τα πουλιά, τα σύννεφα και λίγο απ’ την θάλασσα να θυμηθώ εκείνην την αλμύρα, να ακούσω για λίγο Θε μου το μουρμουρητό του φλοίσβου και να ταΐσω τα πετούμενα, εάν έχει κι αυτή ακόμη γλαροπούλια; Και όλα ξαφνικά, κινδυνεύουν από μένα…
Πώς έγινα ξαφνικά δολοφόνος του σύμπαντος!!!
ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ λοιπόν, που όλα «για το καλό μου» είναι εναντίον μου. Πώς άλλαξε έτσι ο κόσμος Θε μου; Οι άνθρωποι γίναν απάνθρωποι, οι παπάδες γίνανε πολιτικοί, οι πολιτικοί γίναν δεσμώτες, οι δημοσιογράφοι «οπλαρχηγοί» και οι γιατροί μας τιμωροί.
ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ που κλονίστηκε ακόμα και η πίστη μου αφού δεν αναστήθηκες, και οι παπάδες λένε πως αν δεν κάνω «αυτό που λένε» θα λογοδοτήσω στον Θεό:
ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ που λένε οι βουλευτές πως αν δεν κάνω «αυτό που λένε» να πάρω τα βουνά!
ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ που λένε ακόμη πως αν δεν υπακούσω να στείλω το παιδί μου στο σχολείο μασκοφορεμένο θα πάω φυλακή! Μα του κάνει κακό φωνάζω! Αλλά είναι για το καλό μου!
ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ που ορίσανε ακόμη και τα παιδιά ως εν δυνάμει δολοφόνους και μείνανε χωρίς φίλους, χωρίς παππούδες και γιαγιάδες, χωρίς συγγενείς!
ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ Θε μου που γέμισα πληγές, ουλές και βάσανα και που πολλές φορές έκαιγε το μυαλό μου αφού το αδιανόητο έγινε καθημερινότητα. Το ανήθικο ηθικό, το παράλογο λογικό και το άρρωστο υγεία…
ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ που όλοι σχεδόν μου λέγανε, κι αν είσαι άρρωστος και δεν το ξέρεις! Λες και κάθε φορά τις προηγούμενες δεκαετίες πίνοντας έναν καφέ με φίλους, έτσι απλά, φυσιολογικά λέγανε, μισό λεπτό, πάω μέχρι τον γιατρό μου να δω αν είμαι καλά κι έρχομαι…
ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ που σήμερα γέμισε ο τόπος νεοφιλάνθρωπους που πήρανε στις πλάτες τους το βάρος του κόσμου λέγοντας, το κάνω για να σώσω την κοινωνία! Μα ξέρω αρκετούς, δεν είναι έτσι, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για τον συνάνθρωπο! Ίσως, τελικά κάθε φορά είναι οι ίδιοι άνθρωποι που πρώτοι τυφλά ακολουθούν την μόδα…
ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ που οι ειδικοί για την υγεία μου ακόμη και σήμερα που «θέλουν το καλό μου», με φοβίζουν, με τιμωρούν, με τρομοκρατούν και όπως «είθισται» ο κάθε επαγγελματίας για την εγκυρότητα του λόγου και της επιστήμης του έτσι και αυτοί, έχουν το ακαταδίωκτο!!!
ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ σήμερα τα όσα έχασα. Γιορτές με συγγενείς και φίλους, δουλειές και συναδέλφους γιατί δεν υπάκουσα στα όσα λέγανε «για το καλό μου». Που υπέστην ταπεινώσεις, λοιδορίες, διακρίσεις και προδοσίες, απαξίωση και τιμωρίες γιατί κινδύνευαν λέει να πεθάνουν από μένα! Τα όσα έχασα ή μάλλον, τα όσα γνώρισα, τα όσα έμαθα, τα όσα κέρδισα.
ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ πώς είναι η ηθική κι αναρωτιέμαι άνθρωπε!!! Πώς είναι άραγε, να είσαι καλυμμένος πίσω από έναν μανδύα ηθικής και στο τέλος, να δείχνεις τον πραγματικό σου χαρακτήρα. Μίσος, αποστροφή και απαξίωση, το να αναζητάς την πιο σκληρή μου τιμωρία ακόμη και τον θάνατό μου μόνον και μόνον, επειδή δεν κάνω αυτό που κάνεις εσύ, μόνον και μόνον, επειδή υπερασπίζομαι το αυτεξούσιό μου και την αυτοδιάθεση στο τι θα κάνω στον νου, στην ψυχή και στο σώμα μου να το αποφασίζω μόνον εγώ. Όπως στην ιδανική μου πολιτεία, έστω κι αν ήταν όνειρο!!! Πώς νιώθεις άραγε; Μάλλον, έτσι θα ήσουνα πάντα, απλώς, δεν είχες την ευκαιρία να το δείξεις.
ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ που με τόση αβερτοσύνη πλέον κυριαρχεί η παράνοια. Που σαν μαύρες ανυφάντρες οι «ειδήμονες», πλέξανε το παράλογο σε λογικό έχοντας στημόνι απ’ τα ψέματα κι αδράχτι απ’ τον φόβο. Που η ανέμη τ’ αργαλειού κι αν πλέχτηκε ανάρια! Τόσο πολύ που ο τόπος μας κι αν έγινε ανήλιαγος κι η ανημπόρια καρτέρι και ποιος να φανταστεί, που από νωρίς, πολύ νωρίς μας είχαν στήσει ξόβεργες, καλοσυνάτες κι όμορφες, το ίδιο κι αυτοί, καλοντυμένοι και χαμογελαστοί που όμως να, για άλλη μια φορά, ντυμένοι φίλοι ήρθαν και πάλι οι εχθροί. Πόσο δίκιο είχε ο Ελύτης…
ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ που η ιστορία ξαναγράφεται με την «θυσία του Αβραάμ» σιγά – σιγά, αθόρυβα και πολύ σοφά, όπως λέει κι ο Σεφέρης.
ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ τέλος τα μαθηματικά, τ’ αλάνθαστα στο τώρα και στο επέκεινα. Που θα χάνουμε σιγά – σιγά και την λιγοστή ανασαιμιά μας, που το τραγούδι της σιωπής θα μοιάζει άσμα κύκνειο, που το μοναδικό κρεσέντο θ’ ακούγεται στα ρέκβιεμ. Που θα γράφονται πλέον μονάχα διψασμένα και ματωμένα ποιήματα, σε μια καινούργια Θεία κωμωδία.
Ποτέ άλλοτε στην ιστορία τόσοι πολλοί, δεν μίσησαν τόσους λίγους.
Μόνο μου μέλημα, να μην ξεχάσω ποτέ το όνειρο, τον ιδεατό μου κόσμο. Εκεί που όλα ήταν αλήθεια, εκεί που όλα με θέλανε ελεύθερο, εκεί που όλα θέλανε αληθινά μονάχα το καλό μου. Μόνο μου μέλημα, να κάνω τ’ όνειρο πραγματικότητα κι όσο μπορώ, να κάνω το ανέφικτο εφικτό.
Ε λοιπόν, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ.
Διαβάστε επίσης – Πολυτεχνείο 1973 – Η ανάδυση του Ψευτορωμαιϊκου κάτω από τη σκιά της ΝΤΠ
