Προδοσία: Το πιο βαρύ έγκλημα.. Ένα έγκλημα που από τα βάθη των αιώνων τιμωρούταν παραδειγματικά από τους προγόνους μας… Βέβαια το ποιον θα χαρακτηρίσουμε ως προδότη, είναι πολύ ευαίσθητο ως απόφαση, λόγω του ότι για να προδώσει κάποιος θα πρέπει να είναι και Έλληνας… Και επειδή δεν είμαστε όλοι Έλληνες όπως έχω πει πολλές φορές, συχνά αυτό που λέμε προδοσία δεν υφίσταται… Και να θέλουμε να έρθουμε στα δικά μας και στους πολιτικούς μας, αλήθεια ποιος από αυτούς είναι προδότης εφόσον δεν είναι Έλληνες(οι περισσότεροι τουλάχιστον);;;
Επομένως και όσον αφορά την άποψη μου, δεν στοχεύουμε τους προδότες ως προδότες, αλλά ως εχθρούς των Ελλήνων.. Και αυτή είναι η ουσία του πως θα πρέπει να σκεφτόμαστε… Έχουμε καταληφθεί στην κυριολεξία από αλλοδαπούς, κυρίως Χαζάρους/Εβραίους, οι οποίοι έχουν μεταμφιεστεί ως Έλληνες και έχουν καταλάβει όλες τις θεσμικές θέσεις του κράτους εταιρία που μας διοικεί, πολεμώντας ανελέητα τους πραγματικούς Έλληνες γιατί ουσιαστικά μας μισούν… Όπως αυτοί είναι ο εχθρός μας, έτσι και εμείς είμαστε ο κυριότερος και πιο επικίνδυνος εχθρός για αυτούς…
Και αυτός είναι ο βασικός λόγος που προσπάθησαν με κάθε μέσο να μας υποτάξουν.. Δεν το κατάφεραν όμως όπως το είχαν σχεδιάσει και τώρα βλέπουμε με συγκίνηση χιλιάδες Έλληνες να αφυπνίζονται και να κατανοούν σιγά σιγά το παιχνίδι, ενώ ταυτόχρονα επανασυνδέονται με τις ρίζες μας και τον πολιτισμό μας.. Και αυτό εμένα προσωπικά με κάνει πολύ αισιόδοξο για ένα καλύτερο μέλλον και για εμάς και για όλη την ανθρωπότητα…
Γράφει ο Alkis Nomikos
“Παίρνοντας για βάση το έντονο πολιτειακό αίσθημα των Αρχαίων Ελλήνων και τις ιεροπραξίες τους, καταλαβαίνουμε, γιατί ή προδοσία χαρακτηριζόταν σαν το πιο βαρύ έγκλημα. Κι αν εμβαθύνουμε στο γεγονός, ότι όλοι οι προδότες, μετά την ατιμωτική εκτέλεση τους, δεν επιτρεπόταν να ταφούν, θα καταλάβουμε πόσο μεγάλη, πόσο συντριπτική ήταν η ποινή πού τους επιβαλλόταν.
Με την προδοσία στην αρχαία Ελλάδα προσβαλλόταν, ανίερα κι ανεπανόρθωτα, η βαθύτατη ηθική αντίληψη για την πολιτειακή ευδαιμονία και σταθερότητα. Ακόμα κι αν δεν είχε έμπρακτα αποτελέσματα η προδοσία. Έφτανε η πρόθεση, η απλή διάθεση. Έτσι, ό προδότης δεν είχε θέση ούτε στη ζωή ούτε στο θάνατο. Δεν τον θεωρούσαν ούτε και τυπικά ούτε «κατ” ανοχήν» άνθρωπο, παρά κάτι σαν απαίσια τερατικό για την ιερή παράδοση κι αφάνταστα επικίνδυνο για τις ομαλές σχέσεις της πολιτείας. Κι έπρεπε, φυσικά, όχι μόνο να χαθεί, άλλα κι η εφιαλτική μνήμη του να γίνεται πάντα αντικείμενο «μαύρης κατάρας». Έπρεπε, με το «κατακουρέλιασμα της «βρωμερής» υπόστασης του», να θεωρηθεί χτυπητό «παράδειγμα προς αποφυγήν».
Το ηρωικό ελληνικό έπος δέχεται για τον προδότη την ταφή, κι ο αθηναϊκός νόμος, κατά την ιστορική περίοδο, πρόβλεπε πέταμα των εκτελεσμένων προδοτών μακριά από την πολιτεία. Η καλλιεργημένη φαντασία των Αθηναίων διαμόρφωνε πολύ παραστατικούς τους μύθους για την περιφρόνηση πού έδειχναν οι πρόγονοι στους προδότες. Ο Δημοσθένης αναφέρει πώς οι Αθηναίοι κάποιον Κυρσίλο, πού δέχτηκε να υποκύψει στις επιταγές του Ξέρξη, τον σκότωσαν με λιθοβολισμό, κι οι γυναίκες έκαμαν το ίδιο στη σύζυγο του.
Οι Αρκάδες, κατά τον Παυσανία ,σκότωσαν, επίσης με πέτρες, τον Αριστοκράτη και τον έβγαλαν έξω από τα σύνορα αφήνοντας τον άταφο, επειδή πρόδωσε τα μυστικά τους στους Σπαρτιάτες. Έχουμε, ακόμα, και τη διήγηση του Λυκούργου ,όπου κι αυτοί, πού υπερασπίστηκαν τον προδότη και φίλο των Σπαρτιατών ολιγαρχικό Φρύνιχο, κηρύχτηκαν ένοχοι, θανατώθηκαν, και τα οστά τους, όπως και του Φρύνιχου, πετάχτηκαν έξω από την Αττική, ενώ εκείνοι, πού σκότωσαν τον προδότη, αθωώθηκαν, και κρίθηκε πώς άδικα φυλακίστηκαν.
Με αφορμή τη σκληρότατη τιμωρία του Φρύνιχου, έγινε ψήφισμα ,όπου καταδικάζονταν, προκαταβολικά, οι υπερασπιστές των προδοτών, κι αν, ακόμα, οι προδότες εκτελέστηκαν, κι αν τα πτώματα τους πετάχτηκαν μακριά από την πολιτεία, κι αν, τέλος, πέρασε καιρός πολύς από την προδοσία τους. Έτσι, οι υπερασπιστές των προδοτών εξισώθηκαν με τους προδότες, αφού δεν δίστασαν να δικαιολογήσουν, βρίσκοντας ελαφρυντικά ή προσπαθώντας ν” αμφισβητήσουν την πράξη τους (των προδοτών), ασεβώντας στα ιερά κι όσια της πολιτείας.
Τους θεωρούσαν κι” επικίνδυνους και βλαβερούς για το κοινό συμφέρον, αφού θέλησαν να μειώσουν την «καταστρεπτική σημασία της προδοσίας». Τέτοιες περιπτώσεις προδοτών έχουμε πάμπολλες, πού, αφού θάφτηκαν, ξεθάφτηκαν κατόπι και τα οστά τους πετάχτηκαν, γιατί ήταν ένοχοι στο «Κυλώνιον άγος» .
Στους Αθηναίους ίσχυε ο νόμος, πού συχνά τον ανέφεραν, για τους Προδότες, πού απαγόρευε ρητά, μετά την καταδίκη τους, να ταφούν στην Αττική. Το ίδιο, σύμφωνα μ” αυτόν τον νόμο, ίσχυε για τους κλέφτες και τους ιερόσυλους.Ο νόμος εφαρμόστηκε και στην περίοδο του Θεμιστοκλή και κατά το ψήφισμα στην περίοδο του Αρχιπτόλεμου κι Αντιφώντα, πού μνημονεύονται κατά τον βίο των δέκα ρητόρων, μετά την κατάλυση των τετρακοσίων .Οι γειτονικές πόλεις φρόντιζαν, από υποχρέωση ηθική βασικά, μα και για να είναι συνεπείς με την παράδοση, να θάβουν τα πεταμένα εκεί κοντά πτώματα των προδοτών.
Το βάραθρο απ” όπου έριχναν τους προδότες και πού βρισκόταν κοντά στον Δήμο των Κειριαδών, ήταν κι ο τάφος τους. Γνωρίζουμε πώς ο τόπος ατιμωτικής εκτέλεσης στη Σπάρτη ονομαζόταν Καιάδας. Και στον Καιάδα πέταξαν οι Σπαρτιάτες το πτώμα του προδότη βασιλιά τους Παυσανία, πού τον «έκτισαν» στο ναό της Χαλκιοίκου Αθηνάς, όπου κατέφυγε, για να πεθάνει από πείνα και δίψα. Την πρώτη πέτρα — όπως επίσης γνωρίζουμε — για το κτίσιμο την έβαλε η μητέρα του προδότη. Μα το μαντείο των Δελφών, επιδιώκοντας την ημέρωση των ηθών, υπέδειξε αργότερα, την ταφή του εκεί πού πέθανε. Και τον έθαψαν κοντά στο ναό .
Ο Ισχυρισμός του Επιτιμίδη, πού στηρίζεται πάνω σε σχετική παρατήρηση του Αιλιανού, πως το πτώμα του Παυσανία πετάχτηκε κι αυτό έξω από τα σύνορα, δε φαίνεται βάσιμος, αφού έχουμε την αυθεντικότερη πληροφορία του Θουκυδίδη.
Οι ρήτορες δεν έπαυαν να θυμίζουν, εκείνη την εποχή, στους δικαστές τον όρκο τους και να τους διδάσκουν, πώς από την αυστηρή εκπλήρωση του καθήκοντος εξαρτάται κι η δική τους εσωτερική ευδαιμονία. Ο Δημοσθένης, στο προοίμιο του λόγου του «Περί στεφάνου» ,τονίζει ότι ή τέλεια αμεροληψία συντελεί στην εξύψωση του «φρονήματος της δικαιοσύνης» κι εξασφαλίζει την αυστηρότητα εφαρμογής των πολιτειακών άρχων. Ό Αισχίνης υποστηρίζει, πώς ο επίορκος δικαστής αυτοαναιρεί τη δικαιοσύνη πού υπηρετεί και δίνει την ψήφο του σ” άλλον . Η άδικη αθώωση ή η δικαστική επιείκεια χαρακτηρίζονται από τον Δείναρχο περιφρόνηση των θείων νόμων.
Ο Λυκούργος πιστεύει, ότι ο δικαστής, αν και ψηφίζει μυστικά, ωστόσο ενεργεί ολοφάνερα μπροστά στους θεούς .Γι” αυτό η δίκαιη ψήφος ονομάστηκε «ευσεβής», όχι μόνο από το Δείναρχο και τον Δημοσθένη , μα κι από τον Ευριπίδη .Με πολλή ευγλωττία τέτοιες νουθεσίες απευθύνονται προς τη συνείδηση των δικαστών στους λόγους του Αντιφώντα, όταν μπαίνει ζήτημα ζωής ή θανάτου για τον δικαζόμενο . Σχετικά μ” αυτά ο Αισχίνης υποδείχνει πώς για να μειωθούν οι βαριές ευθύνες των δικαστών όφειλε εκείνος πού νικούσε στην ψηφοφορία να εξορκίζεται !
Αυτά τα προς επίγνωση όλων μας μιας και αυτές τις εποχές γίνεται πολύ λόγος για επίορκους Δικαστές και Πολιτικούς αλλά και για εμάς τους ίδιους που την λέξη Προδοσία – τιμωρία την έχουμε αναγάγει σαν κάτι το αναγκαίο για την επιβίωση μας !”
σ.σ. Όμως όπως είπαμε, για να προδώσεις τους Έλληνες θα πρέπει να είσαι και Έλληνας!!! Αυτό να μην το ξεχάσετε ποτέ, ειδικά τώρα που οι εξελίξεις και οι αποκαλύψεις έρχονται κατά ριπάς… Και να ξέρετε ότι κανείς από αυτούς τους αλήτες δεν θα χαρακτηριστεί ως προδότης, αλλά ως εχθρός των Ελλήνων και της ανθρωπότητας.. Θυμηθείτε τα λόγια μου!!!
Εδώ, στο nikolaosanaximandros, είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε να σας μεταφέρουμε τα νέα που έχουν πραγματικά σημασία και να εκθέτουμε την ατζέντα της παγκοσμιοποιητικής ελίτ. Χρειαζόμαστε όμως τη βοήθειά σας για να διαδώσουμε τα νέα. Εγγραφείτε στο κανάλι μου αν δεν το έχετε κάνει ήδη.. Ελπίζω να σας δω εκεί… και διαδώστε τα άρθρα μου αν κρίνετε ότι είναι δίκαια και με προσανατολισμό μόνο την αλήθεια.
