Το χειρότερο ψέμα είναι η μισή αλήθεια. Ιδού γιατί η Ράνια Τζίμα υπήρξε τελικά ευλογία για τους συμμετέχοντες ηγέτες… Ωραία, να συμφωνήσουμε ότι η Ράνια Τζίμα κέρδισε με περίπατο το χθεσινοβραδινό ματσάκι. Κι αυτό γιατί οι υπόλοιποι συνάδελφοί της υπήρξαν αφόρητα αναμενόμενοι.
By The Wrong Man
Εξίσου αναμενόμενο το γεγονός ότι απέδειξαν (οι ερωτώντες δημοσιογράφοι στο σύνολό τους) ότι η δική τους πραγματικότητα δεν είναι η πραγματική πραγματικότητα των ανθρώπων εκεί έξω. Οσο για τη Ράνια Τζίμα η αναμενόμενη επιθετικότητά της (είχε καλλιεργηθεί άλλωστε το σχετικό κλίμα) θα μπορούσε να είναι ευλογία για όλους τους συμμετέχοντες ηγέτες. Κι αυτό γιατί λειτούργησε σαν κουρτίνα που σκέπασε την εκούσια η ακούσια συμμετοχή τους σε κάτι τρομακτικό εκεί έξω.
Εξαιτίας της φύσης της ως πανδημία ή planδημία είναι το μεγαλύτερο γεγονός του κόσμου τα 3 τελευταία χρόνια. Την planδημία ακολούθησε ο μαζικός εμβολιασμός του παγκόσμιου πληθυσμού με αποτέλεσμα το 70% του πλανήτη σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία να έχει κάνει έστω και μία δόση εμβολίου COVID.
Πέντε Έλληνες καθηγητές, οι Σωτήρης Τσιόδρας, Ευαγγελία Κωστάκη, Γκίκας Μαγιορκίνης, Χρήστος Παναγιωτακόπουλος, Δημήτρης Παρασκευής, συμμετείχαν ακούσια ή εκούσια στη συγκάλυψη της εργαστηριακής προέλευσης-φύσης του ιού COVID με μελέτη υπέρ της φυσικής προέλευσης που εκπόνησαν μόλις τον Ιανουάριο του 2020.
Ότι ο ιός COVID ήταν εργαστηριακής προέλευσης είναι το συμπέρασμα της μελέτης στην οποία κατέληξε ο επιφανής Εβραίος καθηγητής του Columbia University Jeffrey Sachs, ενώ ένας στρατός κορυφαίων επιστημόνων δείχνουν το προφανές μια και δεν έχει εντοπισθεί έως σήμερα το ζώο-ξενιστής.
Την ίδια στιγμή οι ξαφνικοί θάνατοι από τα εμβόλια στις ΗΠΑ ξεπερνούν τα 5.000.000, ο (υποκριτής) Γερμανός Υγείας από τους επιβολείς των εμβολιασμών, αναγκάστηκε να παραδεχθεί τις θανάσιμες παρενέργειές τους και να ζητήσει να γίνει ένα Ιδρυμα με χορηγούς της εμπλεκόμενες φαρμακοβιομηχανίες για τα εν ζωή θύματα των παρενεργειών, ενώ το επίσημο Δημόσιο κανάλι της Γαλλίας (France 2) παρουσίασε ολόκληρη έρευνα για τις ολέθριες παρενέργειες των εμβολίων COVID αλλά και τα χιλιάδες νεκρά παιδιά εξαιτίας των παράνομων κλινικών δοκιμών της Pfizer στη Νιγηρία.
Συνεχίζουμε ως εξής. Ο πρώην εκτελεστικός διευθυντής της BlackRock, Edward Dowd, δηλώνει «Η παγκόσμια φούσκα χρέους βρίσκεται στο αποκορύφωμά της και γίνεται φανερό δεδομένου του τι συμβαίνει σε όλο τον κόσμο ότι βρισκόμαστε στο τέλος. Κατάφεραν να εκτυπώσουν 65% περισσότερα χρήματα για να κρατήσουν τα πράγματα στη ζωή».
Ο Dowd με απλά λόγια υποστηρίζει ότι η προέλευση της planδημίας είναι το παγκόσμιο χρέος. Δηλαδή με εργαλείο τον Τρόμο (που είναι εργαλείο παγκόσμιας διακυβέρνησης την οποία φιλοδοξεί να αναλάβει ο διάτρητος ΠΟΥ) αποφασίσθηκε το planδημικό project με σκοπό τον έλεγχο και τη μείωση του πληθυσμού-κυρίως του κοστοβόρου δυτικού ανθρώπου-οικογένειας.
Ο Tucker Carlson φωτογράφισε ως δράστη του planδημικού project το περίφημο WEF και τον ιδρυτή του Forum. Στη συνέχεια ο Carlson, o πλέον δημοφιλής και ο πλέον ακριβοπληρωμένος παρουσιαστής των ΗΠΑ, απολύθηκε από το Fox News.
Ο Carlson όπως και ο Robert Kennedy Jr., υποστήριξαν επίσης πως η δολοφονία των Kennedy ήταν δουλειά της CIA. Οι ίδιοι αμφισβητούν και το επίσημο αφήγημα για το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους. Υποστηρίζουν δε πως το WEF ελέγχει μία σειρά από πολιτικούς (ηγέτες και στην αντιπολίτευση) σε ολόκληρο το κόσμο-κυρίως τον δυτικό αλλά και την ίδια την Ε.Ε.
Εάν ο Carlson και ο Kennedy ζούσαν στην Ελλάδα είναι πιθανό να έφταναν στο συμπέρασμα ότι η τραγωδία στο Μάτι, η φωτιά στην Εύβοια, το τραγικό συμβάν στα Τέμπη, ο αποκλεισμός της Αττικής Οδού από ενάμισι πόντους χιόνι, δεν είναι παρά οι ζητούμενες αποδείξεις υποταγής των ηγετών στους ανωτέρω μεντορές τους.
Σε αυτή την περίπτωση ο Μήτσος Καμπουράκης, μεταξύ ρεψιμάτων, θα τους αποκαλούσε θεωρητικούς συνωμοσίας.
Ο όρος Θεωρία Συνωμοσίας εμφανίστηκε για πρώτη φορά στους Times της Νέας Υόρκης το 1964, για να διασκεδάσει και να εξοβελίσει την έντομη φημολογία της εποχής που ήθελε (από τότε) τη CIA να έχει δολοφονήσει τον JFK.
Οι ηγέτες αυτοί-σύμφωνα με τα όσα υποστηρίζουν οι Carlson-Kennedy) με επικεφαλής τον επικεφαλής των Δημοκρατικών Joe Biden έλαβαν οδηγίες να επιβάλουν με κάθε τρόπο (στα όρια της βίας) τον παγκόσμιο εμβολιασμό με την βοήθεια της τρομοπροπαγάνδας των ελεγχόμενων ΜΜΕ.
Σε έναν κόσμο με 400 τρις χρέος είναι λογικό να σκάσει η φούσκα και το χρεοκοπημένο μαγαζί “Ο Κόσμος”, να αναζητεί λύσης επιβίωσης όπως για παράδειγμα η θανάτωση των κουνουπίων-πελατών και υπαλλήλων.
Αντί αυτής της επιλογής θα ήτο πιο δόκιμο να υπάρχει έλεγχος γεννήσεων. Δηλαδή θα έπρεπε να υπάρχει όριο γεννήσεων σε κάθε κράτος ανάλογα με τον πληθυσμό και το χρέος του κράτους. Το ποιοι θα αποκτούσαν παιδιά θα έπρεπε να αποφασίζεται με μια διαδικασία στην οποία δεν θα μεσολαβούσε ανθρώπινη επιτροπή και τα κριτήρια δεν θα εστίαζαν στον πλούτο των γονέων αλλά στην ωριμότητά τους. Ίσως έτσι να είχαμε έναν καλύτερο κόσμο.
Κι εάν όλα τα παραπάνω είναι άγνωστος πλανήτης για την κ. Ράνια Τζίμα είναι αδιανόητο να μην έχει ακουστά για τους Ξαφνικούς Θανάτους από τα εμβόλια COVID.
Είναι αδιανόητο οι δημοσιογράφοι του debate να μην έχουν ακουστά για τους Ξαφνικούς Θανάτους εκεί έξω.
Πως είναι δυνατόν λοιπόν να μην κάνουν μία απλή ερώτηση σε όλους τους πολιτικούς ηγέτες που έσπευσαν να μας συμβουλέψουν να αποκτήσουμε κουλτούρα εμβολιασμού COVID και να εμβολιαζόμαστε διαρκώς.
Σε κάθε γειτονιά της Ελλάδας πεθαίνουν καθημερινά ξαφνικά εμβολιασμένοι άνθρωποι από 14 ετών έως ηλικιωμένοι. Εάν αυτοί ήταν ανεμβολίαστοι ο Ευθανάσιος Πλεύρης θα είχε στείλει τον στρατό να εμβολιάσει τους ανεμβολίαστους.
Τώρα διοργανώνει τραπέζια για τους δημοσιογράφους που καλύπτουν (με τη σιωπή τους τα αυτονόητα) το Υπ. Υγείας (!) οι οποίοι σπεύδουν να φωτογραφηθούν μαζί του αφήνοντας πίσω τους και “ιστορικά” φωτογραφικά ντοκουμέντα της συμμετοχής τους.
Αλήθεια, λοιπόν όσοι συμμετείχαν στη κομπανία του debate (πολιτικοί και δημοσιογράφοι) δεν ντρέπονται για τη σιωπή τους για όλο αυτό που συμβαίνει και για το οποίο βοά ο πλανήτης;
Παρακολουθώντας με προσήλωση τις εξελίξεις από το ξεκίνημα της planδημίας διαπιστώσαμε ότι οι άνθρωποι που αντιστέκονται είναι κατ΄εξοχήν επιφανείς Εβραίοι. Εκπρόσωποι ενός σπουδαίου λαού που έχει πληρώσει μαρτυρικό και ολέθριο τίμημα και μπορούν να αναγνωρίζουν το πρόσωπο του Ναζισμού.
Ήταν λοιπόν Εβραίοι επιβιώσαντες των Στρατοπέδων Συγκέντρωσης που μίλησαν πρώτοι για τα κοινά της περιόδου των ΝΑΖΙ με την περίοδο της Planδημίας και τις επιβολές των υποχρεωτικοτήτων, των πιστοποιητικών, των εμβολιασμών και πάει λέγοντας. Αυτοί οι άνθρωποι αναγνωρίζουν το πρόσωπο του Ναζισμού περισσότερο από κάθε άλλο λαό. Γιατί το υπέστησαν.
Είναι το Σπουδαίο Εβραικό Περιοδικό Tablet το οποίο όλα αυτά τα χρόνια μέσα από ένα ρεσιτάλ υπεράσπισης της αντικειμενικότητας και της Δημοσιογραφίας που παρουσιάζει αυτό που πραγματικά συμβαίνει στο κόσμο.
Σας καλούμε επίσης για μία ακόμη φορά να διαβάσετε τη συνέντευξη που έδωσε στο Tablet ο Robert Kennedy Jr.
Σας καλούμε στη συνέχεια (και ιδιαίτερα τους Ελληνες δημοσιογράφους που καλύπτουν το ρεπορτάζ του Υπ. Υγείας) να δαβάσουν το πρόσφατο άρθρο της Ann Bauer στο Tablet το οποίο- όπως και τόσα άλλα- σας παρουσιάζει στη συνέχεια το Κουρδιστό Πορτοκάλι>
Γράφει η λοιπόν Ann Bauer για το γεγονός ότι οι φαρμακοβιομηχανίες ξοδεύουν το 95% για Επικοινωνία με ότι αυτό σημαίνει και μόλις 5% για έρευνα, με στόχο μία πλήρως ιατρικοποιημένη ζωή.
Το 2009 έπιασα δουλειά ως κειμενογράφος σε ένα διαφημιστικό γραφείο στη Μινεάπολη. Μετά από 10 χρόνια στην ακαδημαϊκή κοινότητα και δημοσιεύσεις σε άσημα λογοτεχνικά περιοδικά, ξεκίνησα να ασχολούμαι με κείμενα για προϊόντα υγειονομικής περίθαλψης και ιατρικών συσκευών. Η δουλειά ήταν βαρετή, αλλά ο μισθός ήταν μεγάλος, και έτσι άρχισα να μαθαίνω για τα στεντ και τα μπαλονάκια διαστολής των αγγείων.
Περίπου ένα χρόνο μετά τη δουλειά συγκλήθηκε στην εταιρεία ένα μεγάλο μίτινγκ. Εκεί, κλήθηκαν και άλλοι συνάδελφοί μου, των προϊόντων αθλητικών υποδημάτων για τρέξιμο και αλκοολούχων ποτών. Ο κορυφαίος πελάτης μας στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης έψαχνε για μια καμπάνια λιανικής πολυμέσων για το βηματοδότη του.
Ο βηματοδότης είναι μια απλή συσκευή που μπορεί να σώσει ζωές, ουσιαστικά ένα ρολόι που λειτουργεί με χαμηλή τάση και το οποίο χρησιμοποιείται για να επιταχύνει και να ρυθμίζει έναν αργό ή ακατάστατο καρδιακό ρυθμό. Η συσκευή αναπτύχθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και κατοχυρώθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1962. Από τότε, η τεχνολογία του δεν έχει αλλάξει πολύ. Η συσκευή έγινε μικρότερη και η χειρουργική επέμβαση για την τοποθέτησή της απλοποιήθηκε, αλλά ως αντικείμενο μηχανικής ο σχεδιασμός του ήταν από το ξεκίνημα του σχεδόν τέλειος.
Το πρόβλημα για τη διαφημιστική εταιρεία ήταν ότι δεν υπήρχε τίποτα καινούργιο να πουλήσει. Έτσι, η ομάδα στρατηγικής μας κατέληξε σε μια νέα προσέγγιση: Τη χρονοτροπική ανικανότητα.
Στα νεότερα άτομα, η χρονοτροπική ανικανότητα ορίζεται ως η αδυναμία να αυξάνεται επαρκώς ο καρδιακός ρυθμός κατά τη διάρκεια της σωματικής άσκησης ώστε να ταιριάζει με την καρδιακή παροχή. Αλλά αυτή η κλινική κατάσταση, αν και ήταν πρόβλημα για τους νεότερους, έγινε επίσης κεντρική ιδέα, η οποία θα έπρεπε πλέον να ακολουθηθεί και για άτομα ηλικίας 70 και άνω, με αποτέλεσμα ο καρδιακός τους ρυθμός να γίνεται επίσης σταδιακά λιγότερο ανταποκρινόμενος στην προσπάθεια.
«Γιατί όμως οι ηλικιωμένοι θα έπρεπε να ζουν με πιο αργούς καρδιακούς παλμούς και με μια πιο κουραστική αναπνοή;». Αυτό ήταν το κυρίαρχο ερώτημα των πελατών μας -αυτό που ονομάσαμε «κοινή πεποίθηση». Σύμφωνα με τους πελάτες μας, δεν υπήρχε τίποτα συγκεκριμένο στη βιβλιογραφία που να λέει ότι η χρονοτροπική ανικανότητα δεν θα μπορούσε να περιλαμβάνει και τους ηλικιωμένους. Έτσι, καταλήξαμε στους βηματοδότες για κάθε ηλικιωμένο! Θα το καθιερώναμε ως πρότυπο φροντίδας.
Μέχρι το 2010, τα άτομα 65 ετών και άνω αποτελούσαν το 13,1% του αμερικανικού πληθυσμού. Αλλά η άνοδος του ποσοστού σε αυτό το δημογραφικό τομέα ήταν σαφής και επικείμενη. Μόλις 10 χρόνια αργότερα, ήταν σχεδόν το 17% του πληθυσμού και μέχρι το 2030, υπολογίζεται ότι θα ξεπεράσουν το 20%. Αυτή η καμπάνια θα άξιζε δισεκατομμύρια για τον πελάτη μας σε διάστημα 20 ετών.
Αυτό που έβλεπα πριν από περισσότερο από μια δεκαετία ήταν το νέο πρόσωπο της υγειονομικής περίθαλψης στην Αμερική: Μια συμμαχία μεταξύ μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών και εταιρειών μάρκετινγκ που αντικαταστούσε τον παλιό αυστηρό κανόνα του «να μην κάνεις κακό» με ένα νέο, με γνώμονα το κέρδος ως προς το να μην αφήνεται καμία πτυχή της ζωής χωρίς ιατρική φροντίδα.
Οι αμερικανικές φαρμακοβιομηχανίες ξόδευαν 3,6 δισεκατομμύρια δολάρια σε διαφημίσεις που απευθύνονταν άμεσα στους καταναλωτές το 2012. Λίγο πριν το 2021 ο αριθμός αυτός ήταν στα 6,8 δισεκατομμύρια δολάρια. Ωστόσο, το 2021 η συνολική δαπάνη για τη διαφήμιση υγειονομικής περίθαλψης στις ΗΠΑ εκτοξεύτηκε στα 32,76 δισεκατομμύρια δολάρια, με προβλέψεις ότι θα αυξηθεί κατά 5,2% ακόμη μέχρι το 2029.
Αυτές οι καμπάνιες πολλών εκατομμυρίων δολαρίων είχαν τεράστια επιτυχία. Στα χρόνια που προηγήθηκαν της πανδημίας της COVID-19, ξαφνικά συναντούσα πολλούς ανθρώπους που έκαναν γαστρική παράκαμψη και δεκάδες πλαστική χειρουργική. Τέσσερις ηλικιωμένες κυρίες που γνώρισα μου ορκίστηκαν ότι αν δεν είχαν σηκώσει και συσφίξει τα βλέφαρά τους κοντά στα 60, δεν θα μπορούσαν να βλέπουν. Οι σύζυγοι και τα παιδιά αρκετών συναδέλφων ξεκίνησαν χειρουργική αλλαγή φύλου, άλλοι επένδυσαν σε βιονικά προσθετικά για να διορθώσουν τις ελαττωματικές αρθρώσεις τους και να βελτιώσουν την αθλητική τους απόδοση.
Σχεδόν όλοι στον αστικό μου κύκλο είχαν πολλαπλές συνταγές για φαρμακευτικά συμπληρώματα, είτε ενίσχυσης της διάθεσης είτε σταθεροποίησης της. Η συντριπτική πλειοψηφία έπαιρνε ένα SSRI (όπως το Zoloft). Περίπου οι μισοί κουβαλούσαν ένα μπουκαλάκι με κάτι για το άγχος —συνήθως Valium ή Klonopin— στην τσάντα τους. Πριν από μερικά χρόνια υπήρξε ένα κύμα διαγνώσεων ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας) μεταξύ των άνω των 40 φιλενάδων μου, οι οποίες άρχισαν αμέσως να παίρνουν καθημερινά Adderall.
Αυτό είναι το νέο φυσιολογικό: Μία πλήρως ιατρικοποιημένη ζωή στην Αμερική.
Αλλά πίσω στο 2009, δεν ήταν ακόμα έτσι. Υπήρχαν τεράστιες ομάδες αναξιοποίητου κοινού για εθελοντική υγειονομική περίθαλψη. Αφού έμαθε για τα πιθανά κέρδη που υπόσχονταν οι πωλήσεις βηματοδότη σε έναν πληθυσμό των ΗΠΑ που γερνούσε ταχέως, η διαφημιστική εταιρεία μου δημιούργησε μια αίθουσα μάχης και σχεδίασε μια καμπάνια πολυμέσων που απευθύνονταν άμεσα στον καταναλωτή (DTC). Έντεχνες ασπρόμαυρες φωτογραφίες 70χρονων που ολοκλήρωναν ημιμαραθωνίους, έκαναν γιόγκα στην παραλία και κυνηγούσαν τα εγγόνια τους. Για τους υπερηλικιωμένους, η καμπάνια μας τους έδειχνε να περπατούν προκειμένου να συναντήσουν τον ταχυδρόμο στην άκρη της αυλής, να ανεβαίνουν σκάλες ή να κάνουν περιπάτους χέρι-χέρι.
«Είστε η απόδειξη, διαβάστε την επικεφαλίδα μας» (Δεν το έγραψα εγώ.) Το μήνυμα ήταν ότι δεν χρειαζόμασταν φανταχτερές επιστημονικές μελέτες για να αποδείξουμε ότι οι βηματοδότες θα μπορούσαν να βοηθήσουν στον μετριασμό των συμπτωμάτων της γήρανσης. Οι ηλικιωμένοι που απολάμβαναν τη ζωή τους και ανέπνεαν βαθιά ήταν η απόδειξη για όλο αυτό.
«Εάν οι δραστηριότητες που αγαπάτε είναι πλέον πιο δύσκολο να τις κάνετε, ρωτήστε το γιατρό σας σχετικά με τη χρονοτροπική ανικανότητα», ανέφερε το φυλλάδιο μας.
Ήταν εύκολο να πιστέψουμε ότι κάναμε κάτι ευγενές: Δίνοντας στους ηλικιωμένους μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Αυτό που κάναμε στην πραγματικότητα ήταν να δημιουργήσουμε μια κατάσταση ασθένειας και να την συσκευάσουμε για το ευρύ κοινό. Αλλά εβδομάδες πριν κυκλοφορήσουμε την καμπάνια στον κόσμο, η Katy Butler (την οποία γνώριζα για λίγο από την ακαδημαϊκή μου ζωή) έγραψε ένα περίεργο άρθρο για τους New York Times με τίτλο «What Broke My Father’s Heart».
Μετά από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο με αναπηρία σε ηλικία 79 ετών, ο πατέρας της Butler υπέστη βουβωνοκήλη που οι χειρουργοί αρνούνταν να επιδιορθώσουν εάν δεν του τοποθετούσαν βηματοδότη. Αυτό που ακολούθησε ήταν πέντε χρόνια μιας αυξανόμενης άνοιας, απώλειας μνήμης, εγκεφαλικών επεισοδίων, πτώσεων, τύφλωσης και ακράτειας, ενώ η καρδιά του συνέχιζε να χτυπά. Όταν η 60χρονη σύζυγός του ζήτησε από τους γιατρούς να απενεργοποιήσουν τον βηματοδότη του και να αφήσουν τον σύζυγό της να πεθάνει ειρηνικά, εκείνοι το αρνήθηκαν.
Ο πατέρας της Butler υπέφερε για πέντε ημέρες από πνευμονία τελικού σταδίου, λαχανιάζοντας μέσω των υγρών πνευμόνων του, μέχρι που η έλλειψη οξυγόνου τελικά ακύρωσε τη λειτουργία του βηματοδότη. Ένα χρόνο αργότερα, η μητέρα της Butler απέρριψε μια συνιστώμενη χειρουργική επέμβαση παράκαμψης (By-pass), υπέστη δύο καρδιακές προσβολές σε κοντινά χρονικά διαστήματα και ενώθηκε με τον σύζυγό της στον θάνατο.
Το άρθρο —το οποίο οδήγησε το βιβλίο της Butler στον κατάλογο των best sellers των New York Times, «Knocking on Heaven’s Door»- έπεσε στην αντίληψη ενός από τους πελάτες μας στην εταιρεία ιατρικών συσκευών, ο οποίος στη συνέχεια έβαλε σε αναμονή την καταναλωτική εκστρατεία του. Δεν την επαναλάβαμε ποτέ. Ωστόσο, το μήνυμα που είχαμε για το κοινό έφτασε στους γιατρούς, οι οποίοι άρχισαν να προτείνουν βηματοδότες ευρύτερα. Και οι δύο γονείς μου έλαβαν βηματοδότες πρόσφατα, στα 80 τους, παρά τον μακρύ κατάλογο προβλημάτων υγείας που τους κρατούν δεμένους στον καναπέ. Όταν ρώτησα γιατί, κανένας δεν μπορούσε να μου πει.
Η ενασχόληση μου με το ιατρικό μάρκετινγκ συνέβη σε μια εποχή που η ίδια η διαφήμιση άλλαζε πορεία.
Μετά από χρόνια προσέλκυσης καταναλωτών με διαφημίσεις και διαφημιστικές πινακίδες, οι έμποροι συνειδητοποίησαν ότι ήταν πιο εύκολο -και πιο κερδοφόρο- να απευθύνονται απευθείας στους πελάτες τους παρά να τους φλερτάρουν. Η τεχνολογία της κινητής τηλεφωνίας κατέστησε δυνατή την άμεση επικοινωνία με τους πιθανούς αγοραστές. Η εταιρεία στην οποία εργάστηκα απέκτησε μια τεράστια επιχείρηση τηλεφωνικής εξυπηρέτησης στα μέσα του 2010 και άρχισε να στρέφεται σε τέτοιου είδους καμπάνιες.
Αυτού του είδους το μάρκετινγκ βρίσκεται πίσω από την έκρηξη στις τηλεοπτικές συνδρομητικές υπηρεσίες και τα προγράμματα επιβράβευσης —για ενοικιάσεις αυτοκινήτων και ξενοδοχεία, είδη παντοπωλείου και υγραερίου, αγορές μακιγιάζ, παραγγελίες καφέ. Εάν ένας πελάτης ένιωθε ότι ήταν «μέρος» της επωνυμίας και ότι έπαιρνε μια ειδική προσφορά σε αντάλλαγμα για τη συνδρομή του, θα συνέχιζε να επιστρέφει με νέες αγορές.
Ωστόσο, το μάρκετινγκ ιατροτεχνολογικών προϊόντων απευθείας στον καταναλωτή δεν έπιασε ποτέ πραγματικά το κοινό του B2C (από επιχείρηση στον καταναλωτή). Αλλά χρησιμοποιείται ευρέως σε γιατρούς και διαχειριστές νοσοκομείων (B2B). Οι κατασκευαστές συσκευών οργανώνουν ή νοικιάζουν περίπτερα σε συνέδρια, όπου προσλαμβάνουν [με πληρωμή] βασικούς ηγέτες κοινής γνώμης (KOLs) —πρωταγωνιστές γιατρούς στον τομέα τους— για να μιλήσουν και να προτείνουν τα προϊόντα τους. Οι κατασκευαστές αντιμετωπίζουν επίσης τους πιθανούς αγοραστές με πλούσια δείπνα, τσάντες swag και προσφορές που κάνουν τις διαδικασίες πώλησης πιο κερδοφόρες με την πάροδο του χρόνου.
Παρ’ όλα αυτά, οι φαρμακευτικές εταιρείες αγκάλιασαν το μάρκετινγκ στις συνδρομητικές υπηρεσίες, καλύπτοντας σχεδόν κάθε ίντσα του τηλεοπτικού διαφημιστικού χώρου, αλλά ειδικά εκείνα τα προγράμματα που παρακολουθούν οι μεγαλύτεροι Αμερικανοί —ειδήσεις και εκπομπές συζήτησης, δράματα, σαπουνόπερες και τηλεπαιχνίδια. Οι περισσότερες από αυτές τις διαφημίσεις χρησιμοποιούν τη στρατηγική που δόθηκε στην ομάδα μου στην εταιρεία, δηλαδή, κάνοντας αρκετά δημοφιλή μια φερόμενη ως ανησυχητική νέα κατάσταση ασθένειας με ένα αξιομνημόνευτο όνομα, προκειμένου να πείσουν τους ανθρώπους ότι χρειάζονται βοήθεια.
Ένα από τα πρώτα παραδείγματα ήταν το Fosamax, ένα φάρμακο που αναπτύχθηκε από τη Merck για τη θεραπεία της οστεοπόρωσης και κυκλοφόρησε το 1995. Όταν οι πωλήσεις του Fosamax απογοήτευσαν την εταιρεία, προσέλαβαν έναν σύμβουλο που κατέληξε σε ένα εξωφρενικό —και εξαιρετικά επιτυχημένο— σχέδιο μάρκετινγκ. Πρώτα, δημιούργησε έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό που ονομάστηκε Ινστιτούτο Μετρήσεων Οστών. Ο ΜΚΟ οργανισμός χρηματοδότησε χαμηλού κόστους σαρωτές οστικής πυκνότητας που τέσταραν μόνο έναν καρπό ή τη φτέρνα και φρόντισαν να τοποθετηθούν σε ιατρεία σε όλη τη χώρα.
Το πιο σημαντικό, το διάγραμμα του σαρωτή τους περιελάμβανε τρεις κατηγορίες επισήμανσης για την οστική πυκνότητα: Η καλή υγεία των οστών είχε πράσινο χρώμα, η οστεοπόρωση κόκκινο. Αλλά στη μέση ήταν μια νέα κατηγορία που παρουσίαζε σχεδόν φυσιολογική τη λέπτυνση των οστών, λόγω ηλικίας. Την ονόμασαν οστεοπενία, με έναν όρο που είχε επινοηθεί από τους γιατρούς λίγα χρόνια νωρίτερα.
Η Merck χρησιμοποίησε αυτόν τον όρο, ωστόσο, για να τρομάξει τις γυναίκες προκειμένου να πάρουν φάρμακα, ιατρικοποιώντας και εκμεταλλευόμενη έτσι τα φυσικά αποτελέσματα της γήρανσης. Αν κάποτε οι άνθρωποι πίστευαν ότι η απώλεια της οστικής πυκνότητας ήταν απλά μέρος της γήρανσης, οι διαφημιστές της φαρμακοβιομηχανίας ήταν εκεί για να πουλήσουν ένα νέο όνειρο -ότι κάθε πάθηση, συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της θνησιμότητας, θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με το σωστό προϊόν.
Ταυτόχρονα, η Merck άσκησε πιέσεις στo αμερικανικό υγειονομικό σύστημα και στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες προκειμένου να καλύψουν τους σαρωτές οστών και δημιούργησε μια έκδοση χαμηλής δόσης του Fosamax για την οστεοπενία. Μια «διευκρίνιση» του FDA του 1997 σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο οι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς θα μπορούσαν να παρακάμψουν την απαιτούμενη δήλωση κινδύνου χρήσης φαρμάκων (για παράδειγμα, παρέχοντας στους καταναλωτές έναν τηλεφωνικό αριθμό τύπου 800 για πληροφορίες) άνοιξε το δρόμο.
Τα επόμενα χρόνια, ηθοποιοί όπως η Sally Field και η Blythe Danner προώθησαν τα φάρμακα για την οστεοπενία στην τηλεόραση. Εκατομμύρια γυναίκες απέκτησαν κατά τη διάρκεια μίας νύχτας μια πάθηση που δεν είχαν ακούσει ποτέ, για την οποία ο γιατρός τους μπορεί να είχε μάθει σε ένα συνέδριο τον προηγούμενο χρόνο. Το Fosamax έφτασε σε πωλήσεις από τα λίγο παραπάνω των 500 εκατομμυρίων δολαρίων εκείνο το έτος σε 3,2 δισεκατομμύρια δολάρια το 2005, και έγινε το δεύτερο φάρμακο με τις μεγαλύτερες πωλήσεις της Merck.
Ωστόσο, στα μέσα της δεκαετίας του 2000 ξεκίνησαν να εμφανίζονται διάφορα προβλήματα, ενώ έγινε σαφές ότι το Fosamax προκαλούσε αυξημένο κίνδυνο κατάγματος οστών σε ορισμένες γυναίκες, ειδικά στα πόδια και στα οστά της γνάθου. Οι ασθενείς που έπαιρναν το φάρμακο προειδοποιήθηκαν να μην κάνουν οδοντιατρικές επεμβάσεις λόγω του κινδύνου μόλυνσης και πιθανής απώλειας της γνάθου τους. Μέχρι το 2006, η Αμερικανική Ένωση Ενδοδοντιστών είχε συνδέσει οριστικά το Fosamax με την «καταστροφή των οστών της γνάθου», εκδίδοντας μια δήλωση που προειδοποιούσε για τη δημιουργία ριζικού σωλήνα σε γυναίκες που έπαιρναν το φάρμακο.
Ακόμη και για τις γυναίκες που δεν είχαν παρενέργειες, το φάρμακο δεν ήταν τρομερά αποτελεσματικό. Μια αναλυτική ανασκόπηση 33 μελετών που δημοσιεύθηκε από την Therapeutics Initiative το 2012 ανέφερε «καμία στατιστικά σημαντική μείωση στο κάταγμα του ισχίου ή του καρπού» για γυναίκες που εμπίπτουν στην κατηγορία ήπιας οστικής απώλειας ή «οστεοπενίας». Ήταν μια γλαφυρά παραγόμενη ψευδαίσθηση.
«Η ασθένεια ήταν κάτι σύνηθες από παλιά», λέει η Kim Witczak, ιδρύτρια της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης Woody Matters, η οποία υποστηρίζει την ασφάλεια των φαρμακευτικών σκευασμάτων. «Τώρα ζούμε σε έναν κόσμο όπου μας την πουλούν».
Μας λένε επανειλημμένα το πόσο δύσκολο και δαπανηρό είναι να φέρουμε νέα φάρμακα στην αγορά και αυτό το γεγονός χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει τις μεθόδους που χρησιμοποιεί η Pharma (βιομηχανία φαρμάκου) για να προωθήσει τα προϊόντα της, από την τηλεοπτική διαφήμιση μέχρι τα δωρεάν δείγματα στα ιατρεία. Πρέπει να έχουν εισόδημα για να δημιουργήσουν την επόμενη υπερπαραγωγική θεραπεία. Αλλά η Witchak λέει ότι αυτός είναι ένας βολικός μύθος.
«Οι φαρμακευτικές εταιρείες ξοδεύουν 480 δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο», λέει. «Από αυτό, το 5% πηγαίνει στην έρευνα και την ανάπτυξη. Το άλλο 95% δαπανάται για μάρκετινγκ. Υπάρχει πολύ προσωπικό συμφέρον που εργάζεται στα παρασκήνια προκειμένου να βρει ολοκαίνουργιες διαταραχές και δυσλειτουργίες, ιατρικοποιώντας την καθημερινή ζωή, απεικονίζοντας τα ήπια προβλήματα ως σοβαρά, διευρύνοντας τα διαγνωστικά όρια, δημιουργώντας εκτεταμένα εργαλεία αξιολόγησης και αλλοιώνοντας την ιατρική έρευνα».
Η Kim Witczak γνωρίζει αυτή τη διαφθορά, γιατί την έχει ζήσει.
Το 2003, στο σύζυγό της, τον Woody, συνταγογραφήθηκε ένα φάρμακο Zoloft για προβλήματα ύπνου που σχετίζονταν με μια συναρπαστική αλλά αγχωτική νέα δουλειά. Του δόθηκε ένα δωρεάν αρχικό πακέτο φαρμάκου διάρκειας τριών εβδομάδων από τον γενικό ιατρό του, μία συσκευασία που διπλασίαζε τη δόση του φαρμάκου αυτόματα μετά από μία εβδομάδα.
Η Kim επέστρεψε από ένα επαγγελματικό ταξίδι στο εξωτερικό για να βρει τον συνήθως χαρούμενο σύζυγό της να βροντοφωνάζει, να ιδρώνει και να της λέει ότι ένιωθε ότι το κεφάλι του «επέπλεε έξω από το σώμα [του]». Τον ηρέμησε και κάλεσαν τον γιατρό που επέμεινε ότι το Zoloft χρειαζόταν μερικές ακόμη εβδομάδες για να αρχίσει να δρα. Ο Woody θα έπρεπε να παραμείνει πιστός στη διπλάσια δόση του φαρμάκου.
Ωστόσο, η κατάσταση ξεκίνησε να ξεφεύγει. Η Kim και ο Woody σχεδίαζαν ένα ταξίδι για την 10η επέτειο τους, στην Ταϊλάνδη. Πριν από αυτό, ένιωθε αρκετά σίγουρη προκειμένου να ξαναφύγει από την πόλη για δουλειές. Αλλά όταν πέρασε μια μέρα και δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με τον Woody -ο συνεργάτης του της είχε τηλεφωνήσει για να της πει ότι δεν είχε εμφανιστεί σε μια συνάντηση τους- έγινε νευρική. Τηλεφώνησε στον μπαμπά της και του ζήτησε να ελέγξει το σπίτι.
Ο πατέρας της Kim Witczak βρήκε τον σύζυγό της, τον 37χρονο Woody, κρεμασμένο και νεκρό από τα δοκάρια στο γκαράζ τους. Στην αρχή, σαστισμένη, δεν είχε ιδέα γιατί ο ευτυχισμένος, επιτυχημένος σύζυγός της είχε αυτοκτονήσει, απότομα, χωρίς καν να αφήσει σημείωμα. Στη συνέχεια, ο κουνιάδος της της επισήμανε ότι οι ερευνητές στον τόπο της τραγωδίας είχαν κατασχέσει ένα μπουκαλάκι Zoloft. Άρχισε λοιπόν να θέτει ερωτήματα.
Θα περνούσε τα χρόνια της μετά την ταφή του συζύγου της σε μια δικαστική διαμάχη έπειτα από τη μήνυση της κατά της Pfizer, της κατασκευάστριας του Zoloft, απευθυνόμενη στην Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ σχετικά με τις μεθόδους διαφήμισης των φαρμακευτικών προϊόντων και πιέζοντας για μια προειδοποίηση «μαύρου κουτιού» («Black Box Warning») -την πιο σοβαρή που εκδίδει η FDA, ότι ένα φάρμακο έχει δυνητικά απειλητικές για τη ζωή παρενέργειες- για τα αντικαταθλιπτικά.
Τελικά, η Witczak σύνηψε συμφωνία αποζημίωσης με τη Pfizer το 2006, για ένα άγνωστο ποσό και χωρίς να υπογράψει συμφωνία εμπιστευτικότητας έτσι ώστε να μπορεί να συνεχίσει να λέει την ιστορία της. Έγγραφα της Pfizer που ανακαλύφθηκαν από τους δικηγόρους της κατά τη διάρκεια της δικαστικής υπόθεσης έδειξαν ότι ο Woody ταίριαζε ακριβώς με το προφίλ ατόμων με αυτοκτονικές τάσεις των κλινικών δοκιμών: Άνδρας στα 30 έτη, του οποίου η δόση διπλασιάστηκε απότομα.
Αλλά οι γιατροί που προσέφεραν κουτιά γεμάτα με πακέτα φαρμάκων από αντιπροσώπους πωλήσεων εταιρειών δεν προειδοποιήθηκαν ποτέ.
Πολλοί παράγοντες μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε με την υγεία των καταναλωτών στην Αμερική. Υπάρχει η γήρανση των baby boomers —αυτή η γενιά είναι αποφασισμένη να παραμείνει νεανική μέσω της επιστήμης, να παραμείνει στην εξουσία για πάντα και να μην πεθάνει ποτέ. Αλλά η αγάπη για τις ιατρικές παρεμβάσεις φαίνεται να απλώνεται διαμέσου των γενεών. Μια πρόσφατη μελέτη δείχνει ότι οι περισσότεροι millennials λαμβάνουν τουλάχιστον ένα συνταγογραφούμενο φάρμακο κάθε μέρα.
Υπήρξε η αλλαγή στη στρατηγική πωλήσεων, η αξιοποίηση της τεχνολογίας για την άμεση προσέγγιση των πελατών, η χρήση των δημογραφικών πληροφοριών και των ιστορικών αναζήτησης στο διαδίκτυο για να στοχεύσουν ακριβώς στο κατάλληλο χάπι, στο προϊόν ή στη διαδικασία που είναι πιο πιθανή να πιστέψουν οι καταναλωτές ότι χρειάζονται. Εν τω μεταξύ, οι φαρμακευτικές εταιρείες έκαναν μια σχεδόν καθολική στροφή προς τη διαφήμιση νέων καταστάσεων ασθένειας -οστεοπενία, προεμμηνορροϊκή δυσφορική διαταραχή, διαταραχή κοινωνικού άγχους, διαταραχή υπερφαγίας, χαμηλό T- προκειμένου να επεκτείνουν την αγορά για τα φάρμακά τους.
Ωστόσο, η πιο έξυπνη και αποτελεσματική μέθοδος για την πώληση νέων φαρμάκων δεν απαιτεί φανταχτερές διαφημίσεις ή αγορές χρόνου στα ΜΜΕ. Είναι το απλό διάγραμμα, γράφημα ή ερωτηματολόγιο στο ιατρείο του οικογενειακού σας γιατρού.
Η Merck τόνισε τα αποτελέσματα της οστεοπενίας μέσω των σαρώσεων οστικής πυκνότητας ασθενών με ένα έντονο προειδοποιητικό κίτρινο χρώμα. Η οικογένεια Sackler, κατασκευαστές του Oxycontin, δημιούργησε την κλίμακα πόνου από το 1-10 (κοινό εργαλείο επικοινωνίας σε ιατρικά πλαίσια) χρησιμοποιώντας απλώς λυπημένα, τρελά και χαρούμενα πρόσωπα προκειμένου να δημιουργήσει συζητήσεις μεταξύ των ασθενών και των γιατρών τους σχετικά με την ανάγκη για παυσίπονα.
Και αυτό το ερωτηματολόγιο που συμπληρώνετε σε κάθε επίσκεψη σε γιατρό -ρωτώντας σας αν νιώθετε άχρηστος τις τελευταίες δύο εβδομάδες, αν έχετε πρόβλημα συγκέντρωσης, αν φάγατε πολύ ή πολύ λίγο- γράφτηκε από τρεις γιατρούς που χρηματοδοτήθηκαν μετά από επιχορήγηση της Pfizer, μια επωνυμία που είναι πλέον τόσο ενσωματωμένη στο τσάιτγκαϊστ μας όσο η Coca-Cola, ακόμη και σε αναρτήσεις με τατουάζ στο Facebook.
«Αυτό το ερωτηματολόγιο δεν είναι τίποτα άλλο από ένα πηγάδι πωλήσεων», λέει η Witczak. «Κάνει τους ανθρώπους να εστιάζουν σε αυτά τα προβλήματα, ακόμα κι αν δεν είναι γι’ αυτό για το οποίο επισκέφτηκαν ένα ιατρείο και δίνει στους γιατρούς την τέλεια ευκαιρία να ξεκινήσουν συζητήσεις. Μόλις ανακαλύψουν τη διαταραχή που να ταιριάζει με τα συμπτώματα ψάχνουν στο πηγάδι. Οι ασθενείς έτσι γίνονται πελάτες της Pharma (βιομηχανίας φαρμάκων), συχνά, για μια ζωή».
Όταν ξεκίνησε η ΜΚΟ Woody Matters, η αρχική μάχη της Witczak ήταν με την Pfizer, κατασκευάστριας του Zoloft. Αλλά το 2020 με την έναρξη της πανδημίας, η αποστολή της διευρύνθηκε. Η Pfizer είναι επίσης ο κατασκευαστής των εμβολίων κατά της COVID και της αντιιικής θεραπείας Paxlovid, φαρμακευτικά σκευάσματα εγκεκριμένα και αγορασμένα από την κυβέρνηση των ΗΠΑ σε μεγάλες ποσότητες. Για χρόνια, η Witczak αμφισβητούσε τις μεθόδους της Pfizer και τη διαφάνειά της σχετικά με τις κλινικές δοκιμές, αλλά όταν της απηύθυνε τυπικά ερωτήματα για τα εμβόλια, οι φίλοι και οι θαυμαστές της, άτομα που είχαν παρευρεθεί στους εράνους της και επευφημούσαν το ερευνητικό της έργο, επέμεναν ότι είχε πάει την υπόθεση πολύ μακριά.
«Μου είπαν ότι ενώ σεβάστηκαν την άλλη συνηγορία μου για την ασφάλεια των φαρμάκων, έκανα εντελώς λάθος στον τρόπο που έβλεπα τα εμβόλια», λέει. Η αντίσταση προήλθε κυρίως από πρώην επιχειρηματίες συναδέλφους, τους φιλελεύθερους επαγγελματίες αστούς που είχαν βοηθήσει στη διατήρηση της μη κερδοσκοπικής της οργάνωσης. Καθώς εξέφρασε σκεπτικισμό για τα εμβόλια για την COVID-19, η υποστήριξη για την ΜΚΟ Woody Matters σταμάτησε.
Υπάρχει το θεμελειώδες σκεπτικό ότι η περισσότερη και καλύτερη πρόσβαση σε επιλογές υγειονομικής περίθαλψης -συμπεριλαμβανομένων των φαρμάκων- βελτιώνει την τύχη των περισσότερων ανθρώπων.
Πάρτε την τηλεϋγεία ως παράδειγμα, η οποία έγινε το πρότυπο φροντίδας κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Για πρώτη φορά, οι άνθρωποι δεν χρειάζονταν να πάρουν ώρες αδείας από την εργασία τους και να κάθονται σε μια γεμάτη, πλημμυρισμένη από μικρόβια αίθουσα αναμονής για να ελέγξουν μια δερματική βλάβη ή για να τους συνταγογραφήσουν ξανά μια συνταγή. Αυτό οδήγησε σε υβριδικούς ιστότοπους υγείας/τρόπου ζωής, όπως το forhims.com (και το forhers.com), όπου οι διαδικτυακοί ασθενείς μπορούν να λάβουν βοήθεια για την κατάθλιψη, τη σεξουαλική δυσλειτουργία και την τριχόπτωση, όλα με μία μόνο τηλεδιάσκεψη.
Το 2022, ο επιχειρηματίας τεχνολογίας Mark Cuban ξεκίνησε το Cost Plus Drug Co., ένα κερδοσκοπικό διαδικτυακό φαρμακείο που πουλά γενόσημες εκδόσεις φαρμάκων που συνταγογραφούνται συνήθως με τιμή το κόστος παραγωγής τους, συν ένα 15% προσαύξησης. Ο Cuban έχει μειωμένες τις τιμές που συνήθως χρεώνουν τα φαρμακεία και παρέχει στους ανθρώπους έναν βιώσιμο, προσιτό τρόπο φαρμακευτικής αντιμετώπισης κυριολεκτικά εκατοντάδων παθήσεων από αλλεργίες και παλινδρόμηση οξέος έως διαβήτη, νόσο του θυρεοειδούς, σκλήρυνση κατά πλάκας, καρδιακή ανεπάρκεια και καρκίνο.
Σε έναν τέλειο κόσμο, επιλογές με χαμηλό αντίκτυπο όπως η ψηφιακή συμβουλευτική ψυχικής υγείας, η προληπτική ιατρική, τα οικονομικά συνταγογραφούμενα φάρμακα και τα ολοκληρωμένα συστήματα υγείας θα ακούγονταν σαν βελτιώσεις όσον αφορά τις επιλογές των πελατών.
Αυτή η εξίσωση ήταν ήδη αρκετά περίπλοκη όσον αφορά ενήλικες των οποίων οι επιλογές διαμορφώνονται από τις τεράστιες διαφημιστικές καμπάνιες και την επιρροή της Pharma (βιομηχανίας φαρμάκων) στους επαγγελματίες του ιατρικού κλάδου, όμως σήμερα τα παιδιά είναι εκείνα που αντιπροσωπεύουν την πιο ώριμη ευκαιρία για κέρδη της Pharma. Παγιδευμένα ανάμεσα σε παιδιάτρους, σχολεία, φαρμακεία, κυβερνήσεις και γονείς, τα παιδιά είναι —από την άποψη των πωλήσεων— οι ιδανικοί καταναλωτές επειδή δεν απαιτείται να δώσουν τη συγκατάθεσή τους για τη χορήγηση φαρμάκων.
Εκτός από το χρονοδιάγραμμα των 20-25 μεμονωμένων εμβολίων για 15 μήνες (υποχρεωτικά και σε διαφορετικές φόρμουλες χρήσης ανά πολιτεία και σχολική περιφέρεια), η αγορά φαρμάκων που ελέγχουν τη συμπεριφορά των παιδιών εκρήγνυται. Από τη ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητα) έως το άγχος και μέχρι και την ενούρηση στο κρεβάτι, υπάρχει πάντα ένα χάπι διαθέσιμο για τη θεραπεία τους, εγκεκριμένο από την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής (AAP), της οποίας οι κύριοι δωρητές περιλαμβάνουν τις Abbott, Merck, GlaxoSmithKline, Novavax και αρκετούς άλλους παρασκευαστές φαρμάκων.
Και τα κριτήρια για τις παιδικές διαταραχές διευρύνονται συνεχώς. Για παράδειγμα, το 2003, μόλις το 5,4% των παιδιών σχολικής ηλικίας είχαν διαγνωστεί με κλινικό άγχος. Το ποσοστό αυξήθηκε στο 8% το 2007 και στο 8,4% το 2011–12. Το 2016-19, το 9,4% των παιδιών διαγνώστηκε με άγχος αρκετά σοβαρό ώστε να απαιτηθεί θεραπεία.
Τον Ιανουάριο του 2023, η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής εξέδωσε οδηγίες που συνιστούν στους γιατρούς να αρχίσουν να θεραπεύουν τα παιδιά με παχυσαρκία χρησιμοποιώντας πρόσφατα εγκεκριμένα φαρμακευτικά προϊόντα και βαριατρική χειρουργική (γαστρική παράκαμψη), ήδη από την ηλικία των 12 ετών (πράγματι, η παιδική παχυσαρκία αυξήθηκε κατά το κλείσιμο των σχολείων και τα lockdown που επιβλήθηκαν από εκλεγμένους αξιωματούχους ως απάντηση στην COVID-19).
Και από το 2021, η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής σε συνεργασία με την πολιτική της κάθε πολιτείας και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, έχει υποστηρίξει την εξαιρετικά ιατρικοποιημένη «φροντίδα επιβεβαίωσης φύλου» για τον ταχέως αυξανόμενο αριθμό νέων τρανς, ξεκινώντας με τις θεραπείες ορμονών στην εφηβεία. Αυτό οδηγεί στη χρήση ορμονοθεραπείας θηλυκοποίησης ή αρρενωποποίησης και σε ορισμένες περιπτώσεις χειρουργικές επεμβάσεις στα γεννητικά όργανα, οι οποίες απαιτούν φαρμακευτική θεραπεία εφ’ όρου ζωής.
Συνδυάστε το αυτό με τον συνεχώς αυξανόμενο κατάλογο των εμβολίων που απαιτούνται τόσο για τα παιδιά όσο και για τους ενήλικες —για να φοιτήσουν στο σχολείο ή για να εργαστούν και κάποια στιγμή το 2022 ακόμη και για να μπουν σε ένα εστιατόριο— και είναι σαφές ότι η Pharma (βιομηχανίες φαρμάκων) έχει γίνει αναπόφευκτη τρίτη ράγα της αμερικανικής ζωής.
Όπως αυτή η διαβόητη σκηνή του Batman, όπου οι τοίχοι στενεύουν καθώς, επίσης, κατεβαίνει το ταβάνι, το αδυσώπητο μάρκετινγκ της υγειονομικής περίθαλψης σε συνδυασμό με τις νέες κυβερνητικές εντολές και τις κατευθυντήριες γραμμές των υπηρεσιών απειλούν να καταπνίξουν τον καταναλωτή, με αποτέλεσμα την εγκαθίδρυση ενός συστήματος που αφορά λιγότερο το άτομο και περισσότερο ένα αναπόδραστο σύστημα των ιατρικών διαδικασιών και κανόνων.
Αλλά όλο αυτό δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Είδαμε μία ελαφριά αντανάκλαση αυτού του νέου κόσμου το 2010, όταν η Katy Butler έγραψε την ιστορία της οικογένειάς της. Ο πατέρας της χρειάστηκε να εμφυτεύσει έναν βηματοδότη, φαινομενικά για να τον βοηθήσει να επιβιώσει από τη χειρουργική επέμβαση. Αλλά όταν έτρεμε από φόβο και δυστυχία, ανίκανος να πάρει μια ανάσα αλλά έμεινε στη ζωή καθώς η συσκευή έστελνε ηλεκτρικούς παλμούς στην καρδιά του, οι ιατρικές δυνάμεις από ψηλά αρνήθηκαν να την απενεργοποιήσουν.
Η Ann Bauer είναι συγγραφέας τεσσάρων βιβλίων, συμπεριλαμβανομένων των μυθιστορημάτων A Wild Ride Up the Cupboards και The Forever Marriage. Άρθρα της έχουν δημοσιευτεί στους New York Times, ELLE, Salon, Slate και The Sun. Ακολουθήστε την στο Twitter @annbauerwriter.
